Ook in deze laatste route is het raadzaam om wat eten en drinken voor onderweg mee te nemen. De punten waar je kunt stoppen om een foto te maken of gewoon even van de omgeving te genieten zijn eindeloos, teveel om op te noemen. De route in Miena aan de voet van het Great Lake, het Grote Meer, officieel yingina / Groot Meer, is een natuurlijk meer en een door de mens gemaakt reservoir. Gevoed door de Pine Rivulet en Breton Rivulet, werd het oorspronkelijke natuurlijke zoetwatermeer, veel kleiner in omvang dan de huidige oppervlakte van 176 vierkante kilometer, uitgebreid als resultaat van de bouw in 1922 van de Miena-dam aan de zuidelijke uitstroom in de Shannon-rivier . Deze dam wordt door Engineers Australia als een hoge erfgoedwaarde beschouwd.

Eenmaal op weg, slinger je door de omgeving op weg naar "Prospect Vale". Prospect Vale is een plaats in de lokale overheidsgebieden Launceston en Meander Valley. Prospect Vale werd in 1963 als plaats bekendgemaakt. Het land werd oorspronkelijk gebruikt door Europese kolonisten voor het laten grazen van vee en het houden van paarden. De buitenwijk maakte oorspronkelijk deel uit van de aangrenzende buitenwijk Prospect, die in 1958 werd uitgeroepen. Prospect Primary School was de eerste school in het gebied. Deze school is nu bekend als Summerdale basisschool, en is in de buitenwijk Summerhill.
In Prospect Vale, kun je buiten wat en en drinken bij de Iron Horse Bar & Grill, ook je eventuele hehuurde motor inleveren. Je moet dan wel ander vervoer regelen naar Devonport.

Na Prospect Vale, kun je even stoppen bij Entally House, dit is een monumentaal pand in Hadspen. Het was het ouderlijk huis van Thomas Reibey, die van 1876 tot 1877 premier van Tasmanië was. Het Entally Estate werd in 1819 opgericht door Thomas Haydock Reibey (senior). Reiby werkte in het Oost-Indische bedrijf en noemde het huis naar de buitenwijk Entally in Calcutta, India. In 1978 werden het huis en de bijgebouwen ingeschreven in het inmiddels ter ziele gegane Register van het Nationaal Landgoed.
Hierna gaat het verder door wederom een landelijk gebied naar Devonport, waar niet alleen deze route eindigd, maar ook deze 10 daagse rondreis.

Info Tasmanië

Tasmanië was het grootste deel van de afgelopen 100.000 jaar verbonden met het Australische vasteland. Daardoor werd het waarschijnlijk vrij snel bevolkt na de aankomst van de eerste ontdekkingsreizigers in Australië. De eerste Australiërs zouden reeds 60.000 jaar geleden op het continent kunnen zijn aangekomen. Tasmaniërs zagen eruit als donkere Afrikanen. Ze waren vrij groot: de mannen waren gemiddeld 1,63 tot 1,70 meter, maar sommigen waren tot 2 meter lang. De oudste archeologische vindplaatsen van het eiland zijn de Warreengrot, naar schatting 34.790 jaar oud, en de Parmerpar Meethaneergrot die tussen 44.200 en 34.000 jaar oud is. De stenen werktuigen van de Tasmaniërs waren vrij primitief in vergelijking met die van andere moderne mensen. Het eiland raakte ongeveer 8.000 jaar geleden opnieuw gescheiden van het vasteland. Dat maakte nadien nog een aanzienlijke ontwikkeling door, terwijl op Tasmanië sommige technieken, zoals die van werktuigen met heft, zelfs verloren gingen. De Tasmaniërs leefden als jagers en verzamelaars. Ze waren, naargelang de schatting, met tussen de 3.000 en 10.000 mensen. Er leefden verschillende stammen die regelmatig onderling oorlog voerden. De Tasmaniërs maakten zoals mensen elders kunst, onder andere rotskunst.

De gouverneur van Nederlands-Indië, Antonie van Diemen, gaf Abel Tasman opdracht voor een ontdekkingsreis naar het vasteland van Australië. Op zijn reis ontdekte Tasman het later naar hem vernoemde eiland op 24 november 1642. Hij noemde het naar zijn opdrachtgever: Van Diemensland. Aan het einde van de 18e eeuw koloniseerden de Engelsen het eiland en brachten er Engelse en Ierse gedeporteerden onder. Nadat deze deportaties vanuit Engeland werden stopgezet, veranderden de Vandiemenslanders de naam van het eiland op 1 januari 1856 in 'Tasmanië', naar zijn Nederlandse ontdekker. De hoofdstad Hobart is, na Sydney, de oudste stad van Australië. In 1803 kondigde de Engelse gouverneur, John Bowen, de krijgswet af. De oorspronkelijke Tasmaniërs (Aboriginals) werden tot 1830 bijna volledig uitgeroeid. Er leven geen rechtstreekse afstammelingen van Tasmaniërs meer, enkel nog mensen die afstammen van vrouwelijke Tasmaniërs en Europeanen. De laatste volbloed Tasmaanse, Trucanini, stierf in mei 1876. Hoewel het eiland de kleinste deelstaat is, zijn er ongeveer 500 zelfstandige beschermde gebieden, met een totale oppervlakte van 40% van de landoppervlakte van Tasmanië. Zo wordt de Styxvallei bedreigd door houtkapbedrijven en worden ook veel andere natuurgebieden die niet beschermd zijn, bedreigd met totale vernietiging. Desalniettemin staat de Tasmaanse wildernis qua natuur en cultuur op de Werelderfgoedlijst.

Op Tasmanië komen twee soorten roofbuideldieren voor. Zo is het eiland de enige plek waar de Tasmaanse duivel nog rondloopt, een 60 cm lang, vleesetend en zwart-wit gekleurd buideldier, bekend om zijn grote vraatzucht en wreedheid. Sinds eind 20e eeuw neemt het aantal Tasmaanse duivels zienderogen af. Dit is het gevolg van o.a een tumorziekte. Een ander roofbuideldier dat hoofdzakelijk op Tasmanië wordt aangetroffen, is de gevlekte buidelmarter, een buidelmarter van gemiddeld 35 cm lengte met een wit gevlekte, lichtbruine kleur. Tot begin jaren 30 van de 20e eeuw was Tasmanië ook het enige gebied waar de buidelwolf (of Tasmaanse tijger) zich nog ophield, maar het laatste exemplaar van dit eveneens tot de roofbuideldieren behorende dier stierf in 1936 in de dierentuin van Hobart. Tasmanië herbergt nog een aantal andere dieren die nergens anders (meer) voorkomen. De Pseudomys higginsi is een ongeveer 13 cm groot knaagdier, dat vooral in de hoger gelegen bossen leeft. De roodbuikpademelon is een bruinachtige kangoeroe van zo'n 60 cm hoogte die alleen nog op Tasmanië rondspringt. De Tasmaanse borstelstaartkangoeroerat is een ruim 30 cm lange, bruingrijze kangoeroerat die slechts Tasmanië nog als leefgebied heeft en zich 's nachts en op de grond voortbeweegt.

De Tasmaniërs waren de inheemse bevolking van de Australische deelstaat Tasmanië. Vandaag de dag worden ze echter als uitgestorven beschouwd daar er geen volbloed-Tasmaniërs meer zijn. Het volk verdween (dit door moorden en Europese ziektes) in de jaren na de Europese kolonisatie van Tasmanië. De laatste volbloed-Tasmaniër, een vrouw genaamd Truganini, stierf in 1876.
De nakomelingen van de Tasmaniërs leven nog altijd in Tasmanië, maar veel van hun originele cultuur en taal is verloren gegaan. Sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw wordt echter geprobeerd deze cultuur weer nieuw leven in te blazen.