Deze 1e van 3 verbindingsroutes die je naar Uluṟu of Ayers Rock brengen. Een route dus om vooral kilometers te maken en te genieten van de geweldige natuur in de Outback. Langs de route diverse mogelijkheden om te tanken in de plaatsjes waar je doorheen komt, zoals Cosmo Newberry, Tjukayirla en tenslotte in Warburton.

Ook deze route gaat door de outback, dit zijn de regio's die ver van de bewoonde wereld verwijderd liggen. De outback beslaat bijna driekwart van Australië en strekt zich hoofdzakelijk uit over het Noordelijk Territorium en West-Australië, en delen van de deelstaten Queensland, Nieuw-Zuid-Wales en Zuid-Australië.
Onder het begrip outback vallen verschillende landschappen en klimaatzones. Grote delen van de outback in West-Australië zijn ontoegankelijk: soms valt hier in jaren geen regen, terwijl in de zomer de temperatuur tot boven de 50 °C oploopt. De outback van Queensland bestaat daarentegen deels uit tropisch regenwoud.

De karakteristieken van de outback zijn:
- Slechts enkele geasfalteerde wegen zijn aanwezig. Boerderijen (stations) liggen veelal aan zandpaden die alleen met terreinvoertuigen te berijden zijn. Het is geen uitzondering wanneer een boerderij 80 kilometer van de geasfalteerde weg verwijderd ligt.
- Boerderijen zijn op zelfverzorging ingericht. Het is geen probleem wanneer wekenlang geen supermarkt kan worden bezocht.
- Nederzettingen met enkele huizen, een tankstation, een supermarkt, een garage, een bank en horeca liggen honderden kilometers uit elkaar.
- Kinderen krijgen onderwijs op afstand via de radio (School of the Air) en internet.
- Bij ernstige ziektes en ongevallen wordt een beroep gedaan op de Royal Flying Doctor Service (RFDS).
- Kamelen werden in 1870 uit het Midden-Oosten ingevoerd. Ze leven deels op farms, deels in het wild.
- Van de circa 300.000 Aborigines (circa 1,5% van de totale bevolking van Australië) woont ongeveer 20% in de outback, de meesten van hen in reservaten.

Deze met 4 sterren beoordeelde route, door de Outback. Geniet van de gastvrijheid en van de geweldige natuurlijke omgeving.

Algemene Info:
West-Australië (Western Australia) beslaat de deelstaat het meest westelijke gedeelte van het Australische continent. De eerste Nederlanders die er voet aan wal zetten noemden het Nieuw-Holland.

Met 2.529.875 km² is het in oppervlakte de grootste staat van Australië en beslaat ruwweg een derde van het continent. Toch woonden er in 2016 slechts ongeveer 2.474.410 inwoners. West-Australië wordt in het zuiden, westen en noorden omgeven door de Indische Oceaan. In het oosten grenst de staat aan het Noordelijk Territorium en Zuid-Australië; bij Surveyor General's Corner bevindt zich het punt waar de drie deelgebieden elkaar raken.

Het meest noordelijke punt is kaap Londonderry en de meest noordelijke plaats Wyndham. Het meest zuidelijke punt is 'Torbay Head' en de meest zuidelijke plaats Albany. Het meest westelijke punt is Steep Point en de meest westelijke plaats Denham. De hele 1.862 kilometer lange oostelijke grens van West-Australië is het meest oostelijke punt en Eucla de meest oostelijke plaats. De hoogst gelegen plaats op ongeveer 750 meter hoogte is het mijnwerkersdorp Tom Price en de hoogste berg is de 1.249 meter hoge Mount Meharry in het Hamersleygebergte.

De 865 kilometer lange Gascoyne en de 820 kilometer lange Murchison zijn de twee langste rivieren van West-Australië. Het grootste meer, waarvan 80% in West-Australië ligt en 20% in het Noordelijk Territorium, is 3.494 km² grote Mackaymeer. Het op een na grootste meer is het 1.980 km² grote 'Lake Barlee'. West-Australië wordt in een tiental bestuurlijke regio's opgedeeld. Er is de stadsregio Perth die in het zuiden aan de westkust ligt. Hier woont ongeveer driekwart van de totale bevolking van de deelstaat.

De Aborigines leven reeds meer dan 40.000 jaar in het westen van Australië. De eerste Europeanen kwamen er waarschijnlijk per toeval aan, ze leden schipbreuk op weg naar Nederlands-Indië. De Hollandse zeevaarder Dirck Hartog zette vermoedelijk als eerste Europeaan voet aan wal. In oktober 1616 liet hij er een tinnen bord achter met de inscriptie ‘1616 den 25 october is hier aengecomen’, op het eiland voor Shark Bay dat nu zijn naam draagt. Australië werd toen Nieuw Holland genoemd. In 1696 landde Willem de Vlamingh op Dirk Hartogeiland, hij verving er het bord door een nieuw exemplaar. Hij nam het oude mee terug en dit is nu te zien in het Rijksmuseum in Nederland. Hier bleef het echter bij, het kale land was commercieel niet interessant.

Pas in 1826 maakten de Britten aanspraak op het westelijk deel van het continent. Zij stichtten Fredrickstown, het huidige Albany, en drie jaar later de Swan River Colony, nu Perth. De drijvende kracht achter de kolonisatie van het westen van Australië was James Stirling. Het land had weinig te bieden en de eerste kolonisten hadden het enorm zwaar. Er werden vanuit Perth in alle richtingen verkenningstochten ondernomen. De eerste kolonisten probeerden landbouw te bedrijven, schapen te telen en groenten te verkopen aan Amerikaanse walvisvaarders of zelf walvisvangst te bedrijven. Vanaf de jaren 1840 sneed men sandelhout om het in China aan de man te brengen en fokte men paarden voor Indië.

Vanaf 1850 werd West-Australië een gevangenenkolonie vanwege een gebrek aan arbeidskrachten. Ze bouwden wegen en publieke gebouwen of werden als arbeidskrachten in de extensieve veeteelt ingezet. Rond 1870 begon men ook inkomsten uit de parelvisserij en uit het kappen van de enorme loofbossen te verkrijgen. De eerste spoorwegen werden aangelegd om het hout te kunnen uitvoeren. Maar de West-Australische bevolking en economie begon pas echt te groeien nadat goud gevonden werd in de jaren 1880, eerst nabij Halls Creek, langs de rivier Murchison, in de Yilgarn en de Pilbara en uiteindelijk in de oostelijke goudvelden.

Dankzij de goldrush was er geld om te investeren in publieke gebouwen, havens, onderwijs en openbaar vervoer. C.Y. O'Connor ontwierp de haven van Fremantle en legde rond de eeuwwisseling een meer dan 500 kilometer lange waterpijpleiding tot Kalgoorlie aan. Dankzij deze pijpleiding, de nieuwe droogtebestendige graanvariant 'Federation' en de introductie van superfosfaten werd de ontwikkeling van de landbouw in de regio Wheatbelt mogelijk. Tijdens de Eerste Wereldoorlog trok ongeveer 10 % van de bevolking naar het front. Na de oorlog werden middels Soldier Settlement Schemes en soortgelijke programma's voor niet-militairen in het zuidwesten van de deelstaat boerderijen opgestart en een melkindustrie ontwikkeld. De crisis van de jaren 30 zorgde voor innovatie en graan werd daarna in bulk vervoerd. De automobiel begon aan zijn opmars en er werd aan het wegennetwerk gewerkt.

De West-Australische industrialisatie begon eigenlijk pas tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er werden raffinaderijen en hoogovens opgestart en wapens geproduceerd. Terugkerende soldaten na de oorlog zorgden voor een hoogconjunctuur in de bouw. Het spoorwegnetwerk werd echter stilaan afgebouwd door de opgang van de automobiel. In de jaren 1950 werd landbouw in het zuiden van de regio Goldfields-Esperance mogelijk nadat bleek dat een tekort aan sporenelementen in de ondergrond kon aangepakt worden. In de jaren 1960 werd olie gevonden rond Barroweiland en werd het vooroorlogse verbod op de uitvoer van ijzererts opgeheven. Vanaf de jaren 1980 begon de West-Australische economie en welvaart serieus te stijgen dankzij de Aziatische economische groei en vraag naar grondstoffen en landbouwproducten. De deelstaat krijgt sindsdien wel te maken met milieuproblemen. Er treedt verzilting op in de landbouwgebieden en ook de klimaatverandering laat zich voelen. In de droge gebieden valt meer en in het nattere zuidwesten minder neerslag.

West-Australië bestaat voor een groot deel uit woestijn en halfwoestijn, waaronder de Grote Zandwoestijn in het noorden, de Kleine Zandwoestijn en de Gibsonwoestijn in het centrum en de Grote Victoriawoestijn in het zuidoosten. Een klein gedeelte van de Tanamiwoestijn ligt in het noordoosten. Verder zijn er ook de Kimberley, een verweerd plateau in het uiterste noorden en de Pilbara, een rijk mineralengebied in het westen. De enorme Nullarborvlakte in het zuidoosten wordt gedeeld met Zuid-Australië.

Het zuidwesten van de staat, bestaande uit de regio's South West en Great Southern, bestond voornamelijk uit enorme loofbossen die in de 19e en 20e eeuw gerooid werden voor de houtproductie en/of om landbouwgrond te creëren. Het landschap bestaat er begin 21e eeuw uit resten bos, landbouwareaal en boom- en wijngaarden. Het landschap van de meer noordelijk en oostelijk gelegen regio Wheatbelt en het zuidelijk deel van de regio Goldfields-Esperance bestaat voornamelijk uit wijde vlakten met graanvelden.

West-Australië is een belangrijk mijnbouwgebied. Er zijn meer dan 1.000 mijnen actief en zo'n 50 verschillende mineralen worden er aan de grond onttrokken. In de 12 maanden tot 1 juli 2013 werd er voor AU$ 102 miljard aan mineralen, metalen en olie en gas geproduceerd en dit was het derde jaar op rij dat de waarde de $ 100 miljard overtrof. Het belangrijkste product is ijzererts, in 2012-13 werd meer dan 500 miljoen ton geëxporteerd met een waarde van $ 56 miljard. Petroleum producten, inclusief aardolie, lng, aardgascondensaat en lpg, vertegenwoordigden een waarde van $ 24 miljard. Goud bezette de derde plaats met een waarde van $ 9 miljard. Het aandeel van mijnbouwproducten in de totale export van West-Australië was bijna 90% en was iets minder dan de helft van de totale export uit Australië. Bijna de helft van de goederen gaat naar China, gevolg door Japan met een aandeel van een vijfde in de West-Australische export.