Je 4e route op Tasmanië, deze route begin je met tanken en vervolgens ga je naar de Port Arthur Historic Site. Het is vooral gekend door aanwezigheid van een voormalige gevangenis voor Britse veroordeelden. Men begon het dorp als strafkolonie te gebruiken in 1833. In 1877 sloot de gevangenis. Je kunt dit allemaal op je gemak bekijken. Daarna rijd je naar de kust om te genieten van het mooie witte strand en uitzicht, vergeet dit ook niet vast te leggen op een paar foto's. Via een leuk landelijk traject met de nodige hoogteverschillen, kom je uiteindelijk op een stuk route wat je in de vorige route ook gereden hebt, maar nu de andere kant op. Va verschillende kleine plaatsjes, waar je natuurlijk kunt stoppen voor een heerlijk kopje koffie, kom je uiteindelijk in het plaatsje Cambridge, waar je kunt stoppen voor de lunch.

Na de lunch gaat je richting de hoofdstad Hobart, vlak voor Hobart, nog 2 mooie uitzichtpunten die je niet mag missen, je heb hier een mooi uitzicht over de Derwent rivier en over Hobart zelf. Het eerste punt, De Kangaroo Bluff Battery c1885, is gebouwd om de Queens Battery en de Battery Point-batterij te ondersteunen. Het werd ontwikkeld om te voorkomen dat vijandelijke schepen Hobart Town zouden beschieten van net buiten het bereik van de batterijen Domain en Battery Point.
Het tweede punt, Rosny Hill, dit ligt in een prachtig deel van Hobart, Rosny genaamd. Aan de oostelijke oever van de rivier de Derwent ligt de heuvel op zijn eigen kleine schiereiland in Kangaroo Bay. Op de top van de heuvel vind je het uitkijkpunt met een prachtig uitzicht op de Derwent River, de Tasman Bridge, Hobart, Ross Bay en de Royal Tasmanian Botanical Gardens. Als een pluspunt wordt de hele scène omgeven door Mount Wellington die in de verte opdoemt. Het uitkijkplatform is voorzien van informatieve displays zodat je precies weet waar je in de verte naar kijkt. Het hele gebied wordt goed onderhouden door de stad. Ze kappen zelfs de toppen van bomen die het uitzicht proberen te blokkeren. Geweldig toch!
Via de Tasman Brigde steek je de Montagu Bay over en kom je aan in Hobart, de hoofdstad, dus voldoende keus om een stop te maken of te kiezen om de drukte de drukte te laten en door te rijden naar het volgende uitkijkpunt.
Dit punt ligt op Mount Wellington, voordat je aan de klim begint, of op de weg naar beneden, zou je kunnen stoppen bij "The Springs" voor koffie of een lunch.

Na de stop, slinger je nog een tijdje via een bochtig traject naar de Huon Highway, dit is een 87 kilometer lange snelweg. De snelweg maakt deel uit van de A6 en verbindt Hobart met de zuidelijke delen van Tasmanië. Je blijft deze volgen tot "Surges Bay", want hier blijf je de kustlijn volgen tot aan "Dover", waar je eerst even stopt om te tanken. Dan via de snelweg de laatste 15 KM naar het eindpunt in Southport. Waar je 's-avonds de indrukken van de dag nog eens kunt laten passeren.

Info Tasmanië
Tasmanië was het grootste deel van de afgelopen 100.000 jaar verbonden met het Australische vasteland. Daardoor werd het waarschijnlijk vrij snel bevolkt na de aankomst van de eerste ontdekkingsreizigers in Australië. De eerste Australiërs zouden reeds 60.000 jaar geleden op het continent kunnen zijn aangekomen. Tasmaniërs zagen eruit als donkere Afrikanen. Ze waren vrij groot: de mannen waren gemiddeld 1,63 tot 1,70 meter, maar sommigen waren tot 2 meter lang. De oudste archeologische vindplaatsen van het eiland zijn de Warreengrot, naar schatting 34.790 jaar oud, en de Parmerpar Meethaneergrot die tussen 44.200 en 34.000 jaar oud is. De stenen werktuigen van de Tasmaniërs waren vrij primitief in vergelijking met die van andere moderne mensen. Het eiland raakte ongeveer 8.000 jaar geleden opnieuw gescheiden van het vasteland. Dat maakte nadien nog een aanzienlijke ontwikkeling door, terwijl op Tasmanië sommige technieken, zoals die van werktuigen met heft, zelfs verloren gingen. De Tasmaniërs leefden als jagers en verzamelaars. Ze waren, naargelang de schatting, met tussen de 3.000 en 10.000 mensen. Er leefden verschillende stammen die regelmatig onderling oorlog voerden. De Tasmaniërs maakten zoals mensen elders kunst, onder andere rotskunst.

De gouverneur van Nederlands-Indië, Antonie van Diemen, gaf Abel Tasman opdracht voor een ontdekkingsreis naar het vasteland van Australië. Op zijn reis ontdekte Tasman het later naar hem vernoemde eiland op 24 november 1642. Hij noemde het naar zijn opdrachtgever: Van Diemensland. Aan het einde van de 18e eeuw koloniseerden de Engelsen het eiland en brachten er Engelse en Ierse gedeporteerden onder. Nadat deze deportaties vanuit Engeland werden stopgezet, veranderden de Vandiemenslanders de naam van het eiland op 1 januari 1856 in 'Tasmanië', naar zijn Nederlandse ontdekker. De hoofdstad Hobart is, na Sydney, de oudste stad van Australië. In 1803 kondigde de Engelse gouverneur, John Bowen, de krijgswet af. De oorspronkelijke Tasmaniërs (Aboriginals) werden tot 1830 bijna volledig uitgeroeid. Er leven geen rechtstreekse afstammelingen van Tasmaniërs meer, enkel nog mensen die afstammen van vrouwelijke Tasmaniërs en Europeanen. De laatste volbloed Tasmaanse, Trucanini, stierf in mei 1876. Hoewel het eiland de kleinste deelstaat is, zijn er ongeveer 500 zelfstandige beschermde gebieden, met een totale oppervlakte van 40% van de landoppervlakte van Tasmanië. Zo wordt de Styxvallei bedreigd door houtkapbedrijven en worden ook veel andere natuurgebieden die niet beschermd zijn, bedreigd met totale vernietiging. Desalniettemin staat de Tasmaanse wildernis qua natuur en cultuur op de Werelderfgoedlijst.

Op Tasmanië komen twee soorten roofbuideldieren voor. Zo is het eiland de enige plek waar de Tasmaanse duivel nog rondloopt, een 60 cm lang, vleesetend en zwart-wit gekleurd buideldier, bekend om zijn grote vraatzucht en wreedheid. Sinds eind 20e eeuw neemt het aantal Tasmaanse duivels zienderogen af. Dit is het gevolg van o.a een tumorziekte. Een ander roofbuideldier dat hoofdzakelijk op Tasmanië wordt aangetroffen, is de gevlekte buidelmarter, een buidelmarter van gemiddeld 35 cm lengte met een wit gevlekte, lichtbruine kleur. Tot begin jaren 30 van de 20e eeuw was Tasmanië ook het enige gebied waar de buidelwolf (of Tasmaanse tijger) zich nog ophield, maar het laatste exemplaar van dit eveneens tot de roofbuideldieren behorende dier stierf in 1936 in de dierentuin van Hobart. Tasmanië herbergt nog een aantal andere dieren die nergens anders (meer) voorkomen. De Pseudomys higginsi is een ongeveer 13 cm groot knaagdier, dat vooral in de hoger gelegen bossen leeft. De roodbuikpademelon is een bruinachtige kangoeroe van zo'n 60 cm hoogte die alleen nog op Tasmanië rondspringt. De Tasmaanse borstelstaartkangoeroerat is een ruim 30 cm lange, bruingrijze kangoeroerat die slechts Tasmanië nog als leefgebied heeft en zich 's nachts en op de grond voortbeweegt.

De Tasmaniërs waren de inheemse bevolking van de Australische deelstaat Tasmanië. Vandaag de dag worden ze echter als uitgestorven beschouwd daar er geen volbloed-Tasmaniërs meer zijn. Het volk verdween (dit door moorden en Europese ziektes) in de jaren na de Europese kolonisatie van Tasmanië. De laatste volbloed-Tasmaniër, een vrouw genaamd Truganini, stierf in 1876.
De nakomelingen van de Tasmaniërs leven nog altijd in Tasmanië, maar veel van hun originele cultuur en taal is verloren gegaan. Sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw wordt echter geprobeerd deze cultuur weer nieuw leven in te blazen.