Ook in deze route is het raadzaam om wat eten en drinken voor onderweg mee te nemen. De route start in Wynyard, drie ex-gevangene Alexander-broers vestigden in de jaren 1850 een nederzetting, Alexandrië, aan de west- of Tafelkaap-kant van de rivier de Inglis. Ze kochten grote stukken landbouwgrond op Tafelkaap en bouwden verschillende kleine schepen voor de handel in producten en hout. Kort daarna werd de stad Wynyard, aan de oostkant van de rivier, aangelegd, maar bleef ver achter Alexandrië, dat een kerk en verschillende winkels had, waaronder een smid en een winkel. Nadat de Inglis-rivier in 1861 was overbrugd, begon Alexandrië te vervagen en werd Wynyard, met betere kades, het handelscentrum van het district. Wynyard is waarschijnlijk vernoemd naar generaal-majoor Edward Buckley Wynyard in de vroege jaren 1850. Table Cape Post Office werd geopend rond 1856 en werd in 1882 omgedoopt tot Wynyard. Wynyard behandelde meer scheepvaart dan Burnie aan het einde van de negentiende eeuw en de bevolking bereikte tegen 1900 500. In de 20e eeuw bloeide Burnie echter op en werd het de dominante regionale en industriële hub voor de regio.
De route gaat een stuk over de Bass Highway, Deze verbindt de drie steden in het noorden van de staat - Burnie, Devonport en Launceston. De weg werd genoemd vanwege de nabijheid van de Bass Strait. Vervolgens kom je door Somerset en Burnie, Somerset River Cam Post Office geopend op 5 november 1864. Het werd omgedoopt tot Somerset Cam rond 1934 en Somerset in 1963. Het deelt zijn naam deelt met het graafschap Somerset, Engeland, VK. Burnie is een havenstad aan de noordwestkust. Toen het in 1827 werd opgericht, heette het Emu Bay, in de vroege jaren 1840 hernoemd naar William Burnie, een directeur van de Van Diemen's Land Company. Vanaf 2019 had Burnie een stedelijke bevolking van 19.550. Burnie wordt bestuurd door het lokale bestuursgebied City of Burnie.
Na deze stedelijke gebieden ga je in zuidelijke richting om bij een uitzichtpunt even te stoppen om van het uitzicht te genieten. Vervolgens zie je dat ze in Wilmot, mooie brievenbussen hebben.

In de plaats Cethana kun je bij Round Hill Coffee stoppen voor een versnapering. Cathana ligt aan de Dasher-rivier tussen bergen zoals Mount Claude, Olivers Hill, Bell Mount en Mount Vandyke. Cethana ligt ongeveer 180 km ten noordwesten van Hobart.

Na de stop, neem je de afkorting of blijf je op de geplande route en breng je een bezoek aan Tasmazia and the Village of Lower Crackpot! Dit is een eigenzinnig modeldorp gebouwd op schaal 1/5, met tal van ongewone bezienswaardigheden. En maak een wereldreis in de Embassy Gardens, met gebouwen gewijd aan meer dan 40 landen. Entree: $30.00 (volwassenen). Als je je route vervolgd, kom je langs The Vale Airstrip, dit is een 1300 meter lange smetteloze graslandingsbaan in een riviervallei. Vervolgens weer een stop bij een uitzichtpunt, Round Mountain Lookout, werkelijk een geweldig uitzicht. Niet snel daarna kom je bij Mersey Valley Olivers Road Scenic Lookout, ook zeker even stoppen om te genieten van het uitzicht.

Bij Marakoopa Cafe kun je wederom stoppen voor een versnapering, of je kiest ervoor om eerst de Mole Creek Caves te gaan bezoeken. De King Solomons Cave, in het Mole Creek Karst National Park, is een rijkelijk versierde kalksteengrot. Deze kleine en compacte grot biedt weelderige kleuren en een grote verscheidenheid aan formaties met sprankelende calcietkristallen die de kamers versieren. De grot heeft een hoge wetenschappelijke betekenis en is de thuisbasis van een aantal bedreigde diersoorten. Je kunt de King Solomons-grot en de nabijgelegen Marakoopa-grot bekijken tijdens rondleidingen die meerdere keren per dag vertrekken. De rondleidingen duren ongeveer 45 minuten en zijn geschikt voor iedereen. Ook zijn er picknickplaatsen, gratis barbecues en toiletten in de buurt.
Tanken doe je Mole Creek en vervolgens begin je aan het laatste stuk van deze route, waarbij je ook het Great Lake passeert. Het Great Lake beslaat, wanneer het vol is, een oppervlakte van ongeveer 16.000 hectare. Het Great Lake wordt gevoed door de volgende kreken en rivieren: Shannon River, Sandbanks Creek en Breton Rivulet. Dorpen of steden in de buurt van Great Lake zijn onder meer het dorp Bracknell, het dorp Cressy en de stad Westbury. Het eindpunt van deze route is het Great Lake Hotel, waar je ook je motor weer kunt voorzien van een volle tank.

Info Tasmanië

Tasmanië was het grootste deel van de afgelopen 100.000 jaar verbonden met het Australische vasteland. Daardoor werd het waarschijnlijk vrij snel bevolkt na de aankomst van de eerste ontdekkingsreizigers in Australië. De eerste Australiërs zouden reeds 60.000 jaar geleden op het continent kunnen zijn aangekomen. Tasmaniërs zagen eruit als donkere Afrikanen. Ze waren vrij groot: de mannen waren gemiddeld 1,63 tot 1,70 meter, maar sommigen waren tot 2 meter lang. De oudste archeologische vindplaatsen van het eiland zijn de Warreengrot, naar schatting 34.790 jaar oud, en de Parmerpar Meethaneergrot die tussen 44.200 en 34.000 jaar oud is. De stenen werktuigen van de Tasmaniërs waren vrij primitief in vergelijking met die van andere moderne mensen. Het eiland raakte ongeveer 8.000 jaar geleden opnieuw gescheiden van het vasteland. Dat maakte nadien nog een aanzienlijke ontwikkeling door, terwijl op Tasmanië sommige technieken, zoals die van werktuigen met heft, zelfs verloren gingen. De Tasmaniërs leefden als jagers en verzamelaars. Ze waren, naargelang de schatting, met tussen de 3.000 en 10.000 mensen. Er leefden verschillende stammen die regelmatig onderling oorlog voerden. De Tasmaniërs maakten zoals mensen elders kunst, onder andere rotskunst.

De gouverneur van Nederlands-Indië, Antonie van Diemen, gaf Abel Tasman opdracht voor een ontdekkingsreis naar het vasteland van Australië. Op zijn reis ontdekte Tasman het later naar hem vernoemde eiland op 24 november 1642. Hij noemde het naar zijn opdrachtgever: Van Diemensland. Aan het einde van de 18e eeuw koloniseerden de Engelsen het eiland en brachten er Engelse en Ierse gedeporteerden onder. Nadat deze deportaties vanuit Engeland werden stopgezet, veranderden de Vandiemenslanders de naam van het eiland op 1 januari 1856 in 'Tasmanië', naar zijn Nederlandse ontdekker. De hoofdstad Hobart is, na Sydney, de oudste stad van Australië. In 1803 kondigde de Engelse gouverneur, John Bowen, de krijgswet af. De oorspronkelijke Tasmaniërs (Aboriginals) werden tot 1830 bijna volledig uitgeroeid. Er leven geen rechtstreekse afstammelingen van Tasmaniërs meer, enkel nog mensen die afstammen van vrouwelijke Tasmaniërs en Europeanen. De laatste volbloed Tasmaanse, Trucanini, stierf in mei 1876. Hoewel het eiland de kleinste deelstaat is, zijn er ongeveer 500 zelfstandige beschermde gebieden, met een totale oppervlakte van 40% van de landoppervlakte van Tasmanië. Zo wordt de Styxvallei bedreigd door houtkapbedrijven en worden ook veel andere natuurgebieden die niet beschermd zijn, bedreigd met totale vernietiging. Desalniettemin staat de Tasmaanse wildernis qua natuur en cultuur op de Werelderfgoedlijst.

Op Tasmanië komen twee soorten roofbuideldieren voor. Zo is het eiland de enige plek waar de Tasmaanse duivel nog rondloopt, een 60 cm lang, vleesetend en zwart-wit gekleurd buideldier, bekend om zijn grote vraatzucht en wreedheid. Sinds eind 20e eeuw neemt het aantal Tasmaanse duivels zienderogen af. Dit is het gevolg van o.a een tumorziekte. Een ander roofbuideldier dat hoofdzakelijk op Tasmanië wordt aangetroffen, is de gevlekte buidelmarter, een buidelmarter van gemiddeld 35 cm lengte met een wit gevlekte, lichtbruine kleur. Tot begin jaren 30 van de 20e eeuw was Tasmanië ook het enige gebied waar de buidelwolf (of Tasmaanse tijger) zich nog ophield, maar het laatste exemplaar van dit eveneens tot de roofbuideldieren behorende dier stierf in 1936 in de dierentuin van Hobart. Tasmanië herbergt nog een aantal andere dieren die nergens anders (meer) voorkomen. De Pseudomys higginsi is een ongeveer 13 cm groot knaagdier, dat vooral in de hoger gelegen bossen leeft. De roodbuikpademelon is een bruinachtige kangoeroe van zo'n 60 cm hoogte die alleen nog op Tasmanië rondspringt. De Tasmaanse borstelstaartkangoeroerat is een ruim 30 cm lange, bruingrijze kangoeroerat die slechts Tasmanië nog als leefgebied heeft en zich 's nachts en op de grond voortbeweegt.

De Tasmaniërs waren de inheemse bevolking van de Australische deelstaat Tasmanië. Vandaag de dag worden ze echter als uitgestorven beschouwd daar er geen volbloed-Tasmaniërs meer zijn. Het volk verdween (dit door moorden en Europese ziektes) in de jaren na de Europese kolonisatie van Tasmanië. De laatste volbloed-Tasmaniër, een vrouw genaamd Truganini, stierf in 1876.
De nakomelingen van de Tasmaniërs leven nog altijd in Tasmanië, maar veel van hun originele cultuur en taal is verloren gegaan. Sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw wordt echter geprobeerd deze cultuur weer nieuw leven in te blazen.