De Pyreneeën strekken zich over een afstand van meer dan 450 kilometer uit van de Golf van Biskaje in het westen tot de Cap de Creus aan de Middellandse Zee. De bergketen, met toppen van meer dan 3000 meter, vormt een natuurlijke barrière die het Iberisch schiereiland afsluit van de rest van Europa. De hoofdkam van de bergketen vormt grotendeels ook de staatsgrens tussen Frankrijk en Spanje, terwijl het dwergstaatje Andorra tussen deze beide landen in ligt.
De Pyreneeën vormen voor motorrijders een waar walhalla: Prachtige vergezichten en magnifiek slingerende wegen tussen imposante bergen. Gezien de prachtige omgeving waarin de wegen werkelijk formidabel zijn aangelegd en voor veel stuurplezier zorgen, waardeer ik deze route met 5 sterren.

De route begint in Barbasto en verlaat al snel de bebouwde kom. De eerste kilometers rijd je over de N-123, een mooie brede asfaltweg welke door het heuvelachtige landschap slingert. Na een kleine 15 kilometer zie je, vlak voor de afslag naar het plaatsje Olvena, in de diepte een oude brug liggen, de Diablo bridge (duivelsbrug).

De mythe die over deze brug verteld is dat er vele jaren geleden een aan het verbouwen van mais toegewijde boer in eenzaamheid woonde. Op een gegeven moment nam hij de beslissing om zijn geluk aan de andere zijde van de rivier te beproeven. Dat land lag veel dichter bij zijn huis, maar hij moest er wel de rivier voor oversteken. Probleem: De rivier was veel te diep om over te steken. Op een dag, pas getrouwd, zei hij onschuldig: "Ik zou m'n ziel aan de duivel verkopen als ik een brug over deze rivier zou hebben."
Onmiddellijk verscheen er een man in pak en stropdas die tegen hem zei: "Ik zal met plezier de brug maken die je zo hard nodig hebt. Als ik 'm af heb voordat de eerste haan kraait, zal je ziel de mijne zijn, anders vertrek ik zonder je ziel te nemen."
Ze sloten de deal en de duivel begon de brug te bouwen. De man was erg nerveus dat hij zijn ziel kwijt zou raken, omdat het bouwen van de brug best rap ging. Elke dag zag hij er meer en meer bezorgd uit, en zijn vrouw begon het op te merken. Hij zei echter niets om haar niet ongerust te maken, maar hij werd zo wanhopig dat hij besloot het haar te vertellen.
De vrouw zei toen tegen hem: "Maak je nergens zorgen over, ga gewoon liggen en laat het maar aan mij over. De duivel zal je ziel niet pakken!"
Vanaf dat moment hield de vrouw de bouwvakkers nauwlettend in de gaten. Toen ze besefte dat de brug bijna voltooid was, begon ze met haar benen te stampen en te kraaien als een haan. Hierdoor werden de ‘echte’ haan wakker en begon te kraaien. De duivel verdween en de brug bleef onafgemaakt. De ziel van de boer was gered.
Veel mensen hebben geprobeerd de brug af te maken, maar elke keer dat ze een steen plaatsten of iets bouwden, stortte het weer in. Er wordt gezegd dat alleen de duivel het kan afmaken, maar in ruil voor iemands ziel.
Waar of niet, het is de moeite waard om een blik op de brug te werpen en een paar foto's te maken. Voor de 'dare-devils': Aan de zijkant van de weg loopt een steil pad naar beneden richting de brug.

Je vervolgt de route over de N-123 tot aan Torres del Obispo, waar je de N-123A gaat volgen. Na een aantal kilometer kom je langs de Abajo brug. Gelegen aan de zuidkant van Graus, en ook bekend als Pontarrón, Magdalena of Cruz-brug, vertegenwoordigt de Abajo-brug de vindingrijkheid, constructieve kracht en de schoonheid van middeleeuwse techniek.
Hoewel sommigen de Romeinse oorsprong wilden zien, dateert de huidige brug uit de 16e eeuw en heeft hij een laatmiddeleeuwse structuur: een karakteristiek 'ezelsrug'-profiel, zijsporen, zowel in de driehoekige schachten, als op ronde sporen; een werk van hardsteen opgetrokken boven de rivier de Ésera, met drie ogen in een halfcirkelvormige boog.
Mooi moment om even te stoppen en te kijken hoe men in die tijd iets geweldig moois kon bouwen.

Na Graus sla je rechts af, de A1605 op. Enige kilometers verderop is weer zo'n mooie brug te zien, de Romaanse Románico-brug. Deze brug over de rivier Isábena heeft acht 'ogen' met gewelven die variëren van sterk verlaagde bogen aan de uiteinden tot het gewelf met drie centrale punten van de hoofdoverspanning.
De pijlers zijn aan beide zijden versterkt met driehoekige schachten, deze zijn opgetrokken tot aan de rand van de brug, waardoor er op de plaatsen van de pijlers een breder dek ontstaan is. Dit maakte het oversteken van beladen dieren makkelijker.
Ook voor deze brug geldt dat het de moeite waard is om even te stoppen en de bouwkunst van enkele honderden jaren geleden te bewonderen.

Je verlaat de A1605 bij Laguarres en draait de A1606 op. De eerste 3 kilometer niets bijzonders, maar dan ligt er een stuk asfalt waar het heerlijk sturen is. Geweldige bochten en dito uitzichten. Zat plekjes om te stoppen voor een fotootje of gewoon even genieten van hetgeen er te zien is.

Na ruim 75 kilometer is het tijd om de inwendige mens wat te verwennen. Dat kan bij het Catalaanse Restaurant Montsec, waar ze een heerlijk kopje koffie serveren.
Na de koffie is het mogelijk om het weggetje langs het restaurant te volgen naar de Torre de Viacamp / Viacamp toren. Bovenop, op een klein plateau, vind je de onmiskenbare vorm van de slanke cilindrische toren Viacamp en de verlaten Romaanse kerk. De directe omgeving is fantastisch te zien vanuit de toren, waarin bovenin een uitkijkpunt is gemaakt. Van hieruit zie je de pracht van de Noguera Ribagorzana-vallei, de hellingen van het Montsec-gebergte en de hoge toppen van de Pyreneeën.

Eenmaal weer op de route rijd je over de eerste passen van deze route, de Port de Sant Miquel (863 meter) en de Coll de Montllobar (963 meter). Na het plaatsje Isona worden daar de Pas de Finestres (1045 meter), Coll de Faidella (1250 meter) en de Coll de Bóixols (1380 meter) toegevoegd. Deze laatste pas trakteert je in de afdaling op een geweldig stuk asfalt waarop het op z'n zachtst gezegd prettig sturen is.

Na de lunch in Coll de Nargó bij Hotel Betriu kom je, net voordat je de laatste pas in deze route bereikt, langs een uitzichtpunt waar het ook weer de moeite waard is om even te stoppen. Een mooi uitzicht over de vallei waar je net doorheen bent gereden. Sla simpelweg af bij het bordje 'Mirador', parkeer je motor en geniet.

Daarna bereik je, zoals gezegd, de laatste pas van deze route, de Collada de Clarà met een hoogte van 880 meter. Niet spectaculair hoog, maar een afdaling met een dalingspercentage van 10% en borden met van die slingerende pijlen erop geven aan dat er weer een leuk stuk asfalt voor je ligt.

In Solsona aangekomen rijd je langs restaurant El Cobert, waar je eventueel kunt stoppen voor een kop koffie of een verfrissing. Op loopafstand van El Cobert tref je Pou de Gel, een ijsbron. Dit is een cirkelvormige structuur bedekt met een koepel, die werd gebruikt om ijs op te slaan dat is verkregen uit de Black River of het Bofia-gat. Het werd gebruikt van de 17e tot de 19e eeuw. Tijdens de koudere maanden werd het ijs binnen opgeslagen en opgeslagen en van de lente tot Allerheiligen op de markt gebracht. Je ontdekt hier hoe de ijsproductie, opslag en marketing meer dan 200 jaar geleden werkten. Leuk om te zien!

Verderop in de route, nadat je een stuk over de geweldige C-26 gereden hebt, kom je langs het paddenstoelen-museum. Niet te missen vanwege de gigantische paddenstoel aan de gevel. Het Mushroom Art Museum in Montmajor bevindt zich op de begane grond van het voormalige stadhuis, dat in 1994 werd verlaten in verband met de bouw van het nieuwe stadhuis. De linkergevel is versierd met een trompe-l'oeil-muurschildering (optische illusie) die een bos.
Binnen tref je de bezoekersreceptie, de toiletten, een projectieruimte voor een audiovisueel filmpje over de geschiedenis van Montmajor en zijn markt, en een enkele tentoonstellingszaal die toegankelijk is via twee glazen panelen. Onder deze glazen panelen (waar je overheen kunt lopen) zie je champignons groeiend op bosgrond. De keramische voorstellingen van paddenstoelen zijn ondergebracht in vitrines versierd met mos, aarde en takken, natuurlijke elementen van bossen.
Het museum is een culturele instelling met een bij uitstek didactische aard, die tot doel heeft de wereld van paddenstoelen en hun bijzonderheden te portretteren aan al zijn bezoekers, of ze nu experts of nieuwkomers zijn.

Na al dit paddo-geweld slinger je rustig richting het einde van deze route. Het laatste stuk van de BV-4235 is dan weer een genot om te rijden met z'n strakke asfalt, mooie bochten en uitzichten.
Na Navàs rijd je parallel aan de C-16 naar Puig-Reig, waar Aparthotel Cal Marçal ligt, een leuk rustig hotel met een zwembad waarin het goed toeven is.

Veel plezier bij het rijden van deze route!