De Vogezen…. ooit, tezamen met het Zwarte Woud, een enorme bergketen. Tot Italië het nodig vond om zo'n dertig miljoen jaar geleden tegen Europa aan te botsen. Hierdoor ontstonden de Alpen en de enorme plaat waarop het oude gebergte lag brak en stortte voor een groot gedeelte in. In de enorme gleuf die toen ontstond loopt nu de Rijn die de Westerse Vogezen scheidt van het Zwarte Woud in het Oosten.

De bergrug die overbleef vormde van 1871 tot 1918 de grens tussen Frankrijk en Duitsland. 1918, u leest het goed. Het einde van de Eerste Wereldoorlog. Nadien werden letterlijk grenzen verlegd, maar u kan u nu alvast al inbeelden dat het terrein van de Vogezen in WO I bijzonder woelig gebied was…
Met deze bochtenroute XXL doorkruist u dit hele gebied. En hoe fantastisch mooi het hier vandaag ook is, vergeet nooit dat de wegen, bossen en bergen hier ooit letterlijk bloedrood kleurden….

Deze XXL versie van de bochtenroute vertrekt wederom aan Motohotel Col de Bussang.

Amper 500 meter van het hotel af vindt u reeds de eerste bezienswaardigheid: de geboorte van de grote Moezel. Alhoewel… groot? Hier in ieder geval nog niet. Het is eigenlijk moeilijk voor te stellen dat dit kleine bronnetje de aanzet vormt van zulk een machtige en grote rivier.

Een eerste benzinestation vindt u na een goeie 3 km. Volgooien is echt wel geadviseerd op deze 350 km lange toerrit.
Net voor Saint-Maurice-sur-Moselle verlaat u de grote weg en zet het bochtenparcours meteen de warmloopregisters open; de eerste van de 115 speldjes dienen zich aan…

Na deze opwarming wordt u een korte adempauze gegund, en desgewenst kan u die in Cernay ook daadwerkelijk nemen. En we raden u dit ten zeerste aan. Want… na Cerney wordt een onafgebroken bochtenparcours van maar liefst 200 kilometer voor uw wielen geschoven… .

En niet alleen het bochtenparcours is de moeite, u betreedt na Cernay de “Route des Crëtes”, de wereldberoemde, tot de verbeelding sprekende weg over de toppen van de Vogezen, en u passeert op weg naar de Bramont bijvoorbeeld ook al vrij snel Hatmannsswillerkopf (immense, impressionante, begraafplaats van zinloos gestorven kanonnenvlees) en de Grand Ballon, de hoogste bergtop van de Vogezen. Het staat u vrij deze punten al dan niet te bezoeken op deze route, maar we raden u dit ten zeerste aan….

Mocht u ten volle van de Route des Crêtes willen genieten, dan raden wij u absoluut de nabijgelegen routecollectie ‘Route des Crêtes S-M-XXL’ aan. Deze collectie is speciaal gericht op deze beroemde weg en laat u toe deze tot op het uiterste te ‘degusteren’.

Het doel van deze route is echter bochten trekken… en dat gaan we doen ook, tenminste toch als weer en tijd het toelaten. Daarom verlaten we net na rp 17 de Route des Crêtes voor de eerste keer en trekken we via de D27 richting de Bramont. Een bochtenparcours zonder de héérlijke Bramont kan eenvoudigweg niet bestaan….
Na de Bramont arriveert u terug op de Route des Crêtes waarna we vrij snel het ingeplande rustpunt mét uitzicht op de ‘Sommet de Hohneck’ bereiken. U zal tijd, lippen én oren te kort komen om al de vreugdekreetjes van uw collega rijders aan te horen, gesteld dat u er zelf over kan zwijgen…

En dan moet het volgende bochtenpaleis zijn deuren zelfs nog openen… Want net na de pauze op de ‘Sommet’ en de afdaling terug naar de Route des Crêtes verlaat u alweer deze weg om uw bandjes nogmaals de limieten in te duwen. En ditmaal kan het niet snel genoeg gaan. Door de snelle opeenvolging van bochtjes, de ene al wat pikanter dan de andere, krijgen uw banden zelfs de kans niet meer om af te koelen voor ze het Lac Blanc bereiken, een klein, leuk meer met een mooie legende bovendien.

De Duivel zelf was jaloers op een jongeman wiens hart zo zuiver was dat hij besloten had om hem alles af te nemen wat hem lief was. In zijn grote goedheid en in volle vertrouwen gaf de jongeman hem alles wat hij liefhad. En toen werd hij verliefd… waarop de Duivel besloot om hem ook zijn grote liefde af te nemen...

Dat was van het goeie teveel voor de feeën van het Witte meer en ze verborgen de vrouw in het kasteel van Jean de la Roche. Enkel de zuiveren van hart konden het kasteel zien en vinden door de reflectie ervan in het meer.

Helaas wist de jongeman dit niet en dwaalde hij jarenlang tussen het Lac Blanc & het Lac Noir. Tot hij op een dag, in pure wanhoop, hoog op de rots kroop en hij plots het kasteel zag verschijnen in de reflectie van het water. Hij kon de deur openen, zijn bruid werd vrijgelaten en de tijd draaide terug tot de jeugd die ze verloren hadden. De feeën van het Lac Blanc bleven hen vanaf dan beschermen en tot op vandaag kunnen alleen de zuiveren van hart het kasteel zien schitteren in de reflectie van het Lac Blanc…

U kan bij het meer stoppen en in de plaatselijke gelegenheid iets nuttigen, maar de kans dat u daar niet alleen zal zijn is vrij groot. U kan ook 8 kilometer verder rijden naar de Col du Bonhomme waar twee ruime terrassen aanwezig zijn om u desgevallend te plezieren.
U kan ook hier even overleggen om, afhankelijk van de omstandigheden en de ‘goesting’ al dan niet de verkorting te nemen. In plaats van rechtsaf te rijden op het kruispunt op de col en de route verder te zetten zoals gepland, slaat u linksaf op de D415. U komt vanzelf terug op de route net na ‘Fraize’, maar u heeft wel een kleine 50 kilometer bespaard. Maar als de weergoden u goed gezind zijn kan u het ommetje best nog maken.

Een relaxerend stukje, waarin uw armen wat rust wordt gegund na 200 kilometer onafgebroken bochten trekken, nadert u het Lac de Gérardmer. Dit meer is het grootste natuurlijke meer van de Vogezen en een toeristische trekpleister van jewelste, zowel in de zomer als in de winter. In de winter moet het zicht op het meer vanaf de skihellingen werkelijk subliem zijn…

Kort na Gérardmer passeert u La Bresse. Leuk om weten is dat u net na La Bresse en uw mogelijke tankbeurt aldaar (laatste benzinestation op de route…), een tijdje langs de ‘kleine Moezel’ rijdt, een zijriviertje van de ‘grotere’ Moezel waarvan u straks overigens de geboorte zal meemaken.

Met het oversteken van de Moselette betreedt u meteen weer terug het bochtenwalhalla en wordt het dessert geserveerd. De eerste knijpertjes dienen zich weer aan en terwijl u het ene topje na het andere afscheert zal het trek- en duwwerk u weer tot bij het hotel Col de Bussang brengen. Daar kan u niets anders doen dan concluderen dat deze route haar naam alle eer heeft aangedaan….


De route met niets anders dan perfect gladgestreken asfalt is een waar bandenvretertje en alleen al daarom een waar genot om te rijden. Uw stuurmanskunsten zullen terdege worden uitgemeten, maar de bochten zijn nooit van die aard dat ze u die paar foutjes niet zullen vergeven. Integendeel, door hun variatie zijn ze dermate geschikt om allerhande technieken even uit te testen, al moet u het natuurlijk niet over de limiet duwen…

Door dit alles verdient de route een 5 sterren waardering, al zal de beginneling dit wellicht met de tong op de grond moeten toegeven. Gelukkig zijn van deze route ook een small en een medium versie beschikbaar zodat ook deze categorieën van rijders hun gading zullen vinden in de kledingkast van de Vogezen….