Als er één route is die dé ideale mix mag zijn tussen ‘ de toerist uithangen’ en motorrijden, dan is deze route absoluut aan te raden.
Een drie uur durende motortrip wordt afgewisseld met een zéér interessant doch beklijvend bezoek aan het enige Duitse concentratiekamp op Frans gebied, gevolgd door opnieuw een drie uur durende (en bijzonder leuke!) terugkeerrit op nieuw te exploreren wegen in de Vogezen.

De route start ter hoogte van Motohotel Col de Bussang en volgt eerst (omwille van tijdswinst) de lekkere soepele hoofdwegen tot voorbij Gerardmer. Het is dus pas na de eerste 50 kilometer dat van de vlottere hoofdwegen wordt afgeweken en de meer rustige, doch nog steeds vlot rijdende en uitstekende wegen, worden opgezocht.

Na de tankbeurt en de passage langsheen La Bresse, de Col de Grosse Pierre en de Col du Haut de la Côte (echt wel leuk om te rijden – bijzonder leuke krulletjes…) ziet u het Lac de Gérardmer verschijnen. Gérardmer is een leuk stadje en er gaan in de zomer leuke marktjes door op donderdag en zaterdag, maar voor de rest mag u Gérardmer gerust passeren. Echt heel erg veel gaat u – buiten de gezellige marktjes dan – niet missen.

In Xonrupt-Longemer verlaten we de bredere wegen en duiken we het Forêt Domaniale de la Haute-Meurthe in, een deelgebied van de wouden in de Vogezen.

Na korte ‘touch’ met de D415 kiezen we in Fraize terug voor lekkere natuurkronkeltjes doorheen het Forêt Communale de Mandray. Het zou ons te ver leiden om steeds weer de namen van de diverse wouden op te noemen waardoorheen deze route u leidt…. Onthoudt u maar gewoon dat zowat de gehele route doorheen de overweldigende natuur van de Vogezen loopt en u met deze route niet alleen een historisch belangrijk artefact bezoekt maar u ook uitgebreid de kans heeft om van de natuur in de Vogezen te genieten. Misschien doet u dat maar het best om de sombere geschiedenis van het Natzweiler Struthof te verteren….

Na 125 kilometer bereikt u het doel van deze reis... het Natzweiler Struthof Concentratiekamp.... onderschat de impact niet dat dit kamp op u gaat hebben….

Natzweiler-Struthof was een concentratiekamp van de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het hoofdkamp ligt ongeveer vijftig kilometer buiten Straatsburg bij de plaats Natzwiller (Duits: Natzweiler) in het Franse Elzas. Het was het enige door de Duitsers opgezet concentratiekamp op het huidige Frans grondgebied.
Het kamp ligt circa 55 kilometer ten zuidwesten van Straatsburg, op 700 meter hoogte. De locatie werd gekozen nadat de geoloog SS-Obersturmbannführer Karl Blumberg (1889–1948) er in september 1940 een voorkomen van zeldzaam rood graniet had ontdekt. Namens Albert Speer - die het graniet wilde toepassen bij de bouw van de nieuwe hoofdstad Germania - Heinrich Himmler en Oswald Pohl werd besloten een kamp voor 4.000 gevangenen op te richten. Het hoofdkamp was van 21 mei 1941 tot 23 november 1944 in gebruik.

In totaal werden 52.000 mensen (afkomstig uit Frankrijk, België, Nederland, Polen, Noorwegen, Duitsland en de Sovjet-Unie) vastgehouden in Natzweiler-Struthof, waarvan ongeveer 17.000 in het basiskamp en ongeveer 35.000 in de nevenkampen. De meeste gevangenen kwamen in 1944 aan en het overgrote deel van de gevangenen was van het mannelijk geslacht. Er zaten mensen van ongeveer 30 verschillende nationaliteiten. De eerste gevangenen waren vooral zogenaamde 'asocialen' en politieke gevangenen. Al gauw kwamen daar Sovjets, Polen en mensen uit de geannexeerde gebieden bij. In 1943 kwamen er veel Luxemburgers aan en politieke gevangenen uit heel Europa (die moesten verdwijnen bij ‘Nacht und Nebel’, dus zonder dat er iemand van iets wist..., zelfs de familie niet...). Vanaf 1944 werden er ook Joden gevangenen gehouden in de subkampen van Natzweilier-Struthof.

De gevangenen kwamen uit gevangenissen, interneringskampen of andere concentratiekampen uit heel Europa. Bij aankomst werden ze geregistreerd en van al hun persoonlijke bezittingen beroofd. Daarna werden ze ontluisd, gedesinfecteerd en gekleed in willekeurig geselecteerde kleding. Na aankomst zagen alle dagen er min of meer hetzelfde uit. Iedere dag vond minstens tweemaal buiten appèl plaats, waarbij alle gevangenen werden geteld en werk toebedeeld kregen. Er werd gewerkt in ploegendiensten van 12 uur, een dagdienst van 6 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds of de nachtdienst van 6 uur 's avonds tot 6 uur 's ochtends. Er werd vooral gewerkt in steengroeven en aan vliegtuigmotoren.
's Ochtends mochten de gevangenen zich wassen bij een zeer gering aantal wasbakken en kregen ze een kop 'koffie', een dun sneetje brood en een stukje worst. 's Middags kregen ze een kopje soep en 's avonds weer een stukje brood. Één keer per week kregen de gevangenen 50 gram jam.

Er zijn ongeveer 22.000 gevangenen omgekomen in Natzweiler-Struthof. Het sterftepercentage was gemiddeld 40% en kon in sommige nevenkampen oplopen tot 80%. Natweilier-Struthof behoort dan ook tot werkkampen in de categorie drie. Er werden meestal geen mensen vergast of gefusilleerd, behalve bij poging tot ontsnappen. Toch was er wel een gaskamer in het kamp, waar mensen in vermoord werden. Ook was er een crematorium waar de lijken werden verbrand. Maar vooral de zware lichamelijke arbeid, de voedseltekorten en de matige sanitaire voorzieningen leidden tot veel slachtoffers.

De Nazi anatoom August Hirt werkte bovendien in het kamp en gaf waarschijnlijk leiding aan gruwelijke experimenten. Hij verzamelde er ook skeletten van Joden om hun vermeende inferioriteit aan te tonen.

In september 1944 werd het kamp door de SS geëvacueerd vanwege de naderende Geallieerden. Op 23 november 1944 werd Natzweiler-Struthof officieel door de Amerikanen bevrijd.
Dit kamp was naast het nog veel gruwelijker Groß-Rosen aangewezen als Nacht und Nebel-kamp, waar mensen spoorloos moesten verdwijnen. De familie zou nooit van het overlijden op de hoogte mogen worden gesteld.

Na het bezoek aan het concentratiekamp (toch wel effe rillen...) hopen we dat u toch de leuke dingen van het leven terug mag ervaren op de terugrit naar Col de Bussang.
Leg maar best uw focus nu terug op de weg, want de 140 km lange kronkelweg (héérlijk!) gaat uw aandacht méér dan opeisen....

De terugweg vanuit het noorden van de Vogezen naar het zuiden verloopt niet over de platgetreden Route des Crêtes, maar iets meer naar het oosten... Aangename, groene en vooral zeer bochtige Michelinwegen leiden u terug naar het hotel. De routehoogten variëren van 300 tot 1200 meter, dus dat zegt ook bijzonder veel over het af te leggen parcours en de techniciteits-klasse waartoe ze behoort.

Via de Col de la Charbonnèire en Col de Fouchy zakt u af naar Lièpvre. Een korte bochtenpauze zet u nadien op de D416 waarna het bochtenparcours weer in vol ornaat herneemt. Meerdere colletjes (Col du Haut de Ribeauvillé, Col de Fréland, Col du Wettstein, Col du Platzerwasel, Le Breitfirst) leiden u naar het gekende ‘Le Markstein’, waarna u de laatste afdaling inzet naar het Kruth-Wildensteinmeer. Van daaruit leidt de route dan rechtstreeks – een benzinestation niet te na gesproken – terug naar het Hotel in Col de Bussang.

Zowel de route als het historisch bezoek zijn absolute toppertjes in the Vogezen gamma. Best te doen voor alle soorten van rijders, gelet op het feit dat de nodige pauzes worden ingelast. Het wegdek is uitstekend en het plezier navenant.

Genieten maar!