Bij de vorige rit werd er al iets over gezegd, maar als je koud bij het hotel weg bent zie je haar in levenden lijve: het viaduct van Millau. Een prestigieus maar prachtig project: een viaduct met een hoogste pijler van maar liefst 343 meter en daarmee de hoogste brug ter wereld. Het viaduct is een belangrijke route van Parijs naar het zuiden. Maar genoeg over beton, we willen asfalt! En dat krijg je, veel en bochtig, met nauwelijks 500 meter rechte weg. Je duikt namelijk, na kwijlend het viaduct te hebben bekeken, het stroomgebied van de Tarn in. De rivier waar dat viaduct overheen is gebouwd. De Tarn ontspringt op de Mont Lozère, spuugt zijn water uit in de Garonne en is 380 km lang. Jij volgt de rivier, daar waar zij het mooiste is, een kwart van die afstand als trouwe metgezel tijdens je reis. Zoals vaker gezegd, een rivier staat garant voor bochten. Ook in dit geval. Je rijgt de bochten aan elkaar al was je door een schotel macaroni aan het scheppen. De ene bocht is nog mooier dan de ander. Je wisselt je positie steeds af, dan weer door het dal, waar je de vakantiegangers op de camping ziet genieten van de omgeving. En dan weer op een hoogte, waar de rivier als een groot lint, dat dwars door het landschap snijdt, in al haar schoonheid aan je wordt getoond.
Net na Ispagnac verlaat je het stroomopwaarts rijden van de Tarn.
Ik ben geen voorstander van het rijden op grote doorgaande N- of B-wegen, maar het gedeelte van de N106 waar je nu op draait, maakt echt een uitzondering op de regel. De wegenbouwer, naar verluidt een fanatiek motorliefhebber, heeft hier een super stuk kwaliteitsasfalt neergelegd, wat gedurende vele kilometers geregeld je mond in je helm laat opengaan. Na 15 km sla je af naar het oosten en in feite rijd je om de Mont Lozère heen. Op weg naar de volgende highlight van deze route: Lac de Villefort, een groot stuwmeer op 600 meter hoogte. Hier wordt het tijd om de inwendige mens te versterken.

Na de lunch krijg je nog een fantastisch gedeelte met spectaculaire vergezichten. Als je de D19 opdraait wordt het iets minder qua wegdek, maar het fraais om je heen vergoedt veel. Het slechte wegdek is niet zo erg zodat je vullingen uit je kiezen rammelen, maar strak asfalt is het niet. Dat wordt het wel weer, als je even later parallel aan de Ardèche gaat rijden. Weer een rivier en weer bochten. Zoals eerder gezegd, het is een garantie op bochten. Het gebied (ook Ardèche, genoemd naar de rivier) is bekend door de vele Nederlandse vakantiegangers, die hier jaarlijks vertoeven. Bij Aubenas ga je weer richting noorden, niet via de hoofdweg, maar de weg pal naar het noorden. Toegegeven, het lijkt op een dubbelbaans fietspad qua breedte en de haarspeldbochten zijn af en toe zeer nauw, maar wat een belevenis. Geen verkeer en kilometers genieten van een extreme rust en het wilde landschap van de Ardèche.
Het laatste gedeelte van deze route heeft weer meer weg van een circuit, breed, strak asfalt, lekkere lange bochten... ze zouden alleen iets aan die auto's moeten doen, al kun je die ook zien als "te nemen hindernissen".

Net ten zuiden van Privas rijd je het terrein van Hôtel Restaurant Les Châtaigniers op. Een fantastisch oord, waar je kunt slapen, eten en zwemmen. Je kunt hier gerust een paar dagen op adem komen.
Nippend aan je jongste verfrissing denk je, OK ik ben harstikke duizelig van al die bochten, maar tsjongejonge, dat MRA zoekt ze toch maar mooi bij elkaar.