Het noordelijk deel van Engeland tot aan de Schotse grens bestaat voor een groot deel uit nationale parken en is relatief dun bevolkt. Deze route loopt door 2 indrukwekkende nationale parken, namelijk de North Pennines en het Lake District. Tegen het eind van de route is er nog een leuke uitdaging in de vorm van 2 bekende 30% steile bergpassen.

Je kan kiezen voor de lange route van 345 km of de kortere route van 285 km, bij de laatste sla je wel een deel van de North Pennines over.

Vanuit Carlisle is het slechts 25 km naar de North Pennines. North Pennines is het noordelijkste deel van het Penninisch Gebergte, een vierhonderd kilometer lange heuvelrug in het midden van noordelijk Engeland. Het bevat moerasheidegebieden en er zijn hooglanddalen. North Pennines ligt tussen Carlisle in het oosten en Darlington in het westen. Tyne Valley is de noordgrens en Stainmore Gap de zuidelijke. Het gebied omvat delen van de graafschappen Cumbria, Durham en Northumberland. In 1988 werd North Pennines aangewezen als Area of Outstanding Natural Beauty vanwege de heidelandschappen (moors) en de sporen van eeuwen landbouwgebruik en loodmijnontginning. Het is met bijna 2000 vierkante kilometer de op een na grootste van 40 AONB’s in het Verenigd Koninkrijk en Wales. Na de afdaling vanuit de North Pennines maken we de korte oversteek naar het Lake District.

Het Nationaal park Lake District is een nationaal park in het graafschap Cumbria in het noordwesten van Engeland. Het is een van de vijftien nationale parken in het Verenigd Koninkrijk. Het park werd opgericht in 1951 en is 2362 vierkante kilometer groot. Het Lake District is een bergachtige streek. In dit gebied liggen alle toppen van Engeland die hoger zijn dan 900 meter boven zeeniveau. De hoogste, met 978 meter, is Scafell Pike. Sinds juli 2017 staat het gebied op de Unesco-Werelderfgoedlijst. Het Lake District telt zestien meren, in de meeste gevallen langwerpig van vorm, wat te verklaren valt door het feit dat in de pleistocene ijstijd de rivierdalen door gletsjers tot brede trogdalen werden vervormd. De bekendste meren zijn Windermere (14,7 km²), Coniston Water, Ullswater, Thirlmere, Derwent Water en Bassenthwaite Lake. Ook Buttermere, Crummock Water en Loweswater getuigen van de natuurpracht in Lake District. Bekende heuvels zijn Coniston Old Man, Scafell, Scafell Pike, Skiddaw, Great Gable, en Helvellyn. De heuvels zijn ruig en geschikt voor lange wandelingen met veel natuurschoon, waarbij men ook moeilijke routes kan kiezen die meer geschikt zijn voor bergbeklimmers. Als het weer omslaat terwijl men daar niet op voorbereid was kan men echter vrij gemakkelijk in gevaarlijke omstandigheden komen te verkeren.

De route slingert langs een aantal van deze meren en omvat een groot gedeelte van het Lake District. Op diverse plaatsen zijn er parkeerplaatsen en kan je genieten van de mooie omgeving. In het uiterste zuidwesten heb je een fraai uitzicht over de zee en het enorme complex van de kerncentrale van Sellafield.

Sellafield is een nucleair complex nabij het plaatsje Seascale aan de Ierse Zee in het noordwesten van Engeland. Het complex omvat onder meer een opwerkingsfabriek voor nucleair afval en enkele buiten bedrijf gestelde kernreactoren, Als onderdeel van het Britse kernwapenprogramma werd in 1952 nabij het plaatsje Windscale een kernreactor gebouwd voor de productie van plutonium voor kernwapens, gevolgd door een kerncentrale voor de productie van elektriciteit, Calder Hall. Ondanks een lange reeks ongelukken en vele protesten besloot de Britse regering in 1978 naast de centrale een opwerkingsfabriek voor nucleair afval te bouwen. De opwerkingsfabriek werd in 1994 in gebruik genomen. In maart 2003 werd de Calder Hall-centrale gesloten.

Na de kust gaat de route weer richting het binnenland door de bossen en langs meren. Het spectaculairste deel van de route volgt dan snel, namelijk de Hardknott Pass en de Wrynose Pass. Deze bergpas is gekend als de steilste weg in Engeland met een hellingsgraad van 33 % op sommige stukken. De pas is genoemd naar Hard Knott een heuvel van 549 m hoog, vlak bij het hoogste punt van de bergpas. De weg werd door de Romeinen rond 110 n.Chr. onder het bewind van Hadrianus aangelegd. Ze zijn niet heel hoog maar met een stijgingspercentage van ruim 30% en de scherpe haarspeldbochten voor velen wel een uitdaging. De uitzichten zijn fantastisch dus vergeet niet te stoppen en af en toe achterom te kijken op een veilige plek.

Het laatste deel van de route gaat richting bewoonde wereld en in Kendal zijn diverse overnachtings- en eetgelegenheden. Zie hiervoor de POI's bij de route. Zelf hebben we overnacht in het Stonecross Manor Hotel op een mooie ruime kamer, maar het ligt wel buiten het centrum.

Een speciale tip is restaurant The Black Labrador, ongeveer 6 kilometer voor Kendal, waar wij zelf heerlijk hebben gegeten. Niet echt een bikersrestaurant maar zeker de moeite waard en wordt druk bezocht door de lokale bevolking.

Ik geef deze route 4,5 sterren vanwege de aantrekkelijke omgeving, mooie bezienswaardigheden, de uitdagende passen en de prima wegen.