Groot-Brittannië is rijk aan legendes en folklore: verhalen die van generatie op generatie mondeling worden doorgegeven. Ook Dartmoor is rijk aan dergelijke legendes, waarvan vele enige waarheid hebben. Van de dikke nevels die plotseling verschijnen en over de hei rollen tot de donkere, bodemloze moerassen en de steile graniettorens, elk geeft een vleugje mysterie en magie, allemaal rijp voor bijbehorende legendes en verhalen. Dus waarom zou u bij een bezoek aan Dartmoor niet de tijd nemen om door het verleden te reizen en zelf getuige te zijn van de vele mysterieuze plekken van de hei?
Deze rondreis begint bij restaurant Hog and Hedge bij het tankstation vlak bij de A30, waardoor het gemakkelijk bereikbaar is.

Spinsters' Rock:
Spinsters' Rock. Dit is de enige herkenbare neolithische dolmen die nog in Devon is overgebleven en bestaat uit drie rechtopstaande stenen, met één grote sluitsteen. Het zou op een ochtend voor het ontbijt door drie meisjes zijn opgericht. Er zijn veel verhalen over de steencirkels en constructies op Dartmoor, met de meest voorkomende verhalen over maagden die in steen werden veranderd om op de sabbat te dansen.

Blackaton Brook:
De Blackaton Bridge overspant de Blackaton Brook en het is hier dat de geest van een vrouw die zichzelf ooit in het water verdronk in donkere nachten rondwaart. .

Gidleigh-kasteel:
Gidleigh Castle. Geen spookverhalen maar te dichtbij om niet te bezoeken.
Hoewel het bouwwerk al sinds de 17e eeuw bekend staat als kasteel, wordt het nu beschouwd als een versterkt landhuis in plaats van een echt kasteel, toen William Pole het als zodanig noemde. Zijn positie op een helling zou moeilijk te verdedigen zijn geweest en de enige kenmerken die kracht aangeven, zijn de twee meter dikke verstevigde muren en de sleuven in de deuropeningen die bedoeld zijn voor trekstangen.

The Three Crowns Hotel - Chagford Cavalier:
De Engelse Burgeroorlog, een reeks gewapende conflicten tussen de parlementariërs (“Roundheads”) en royalisten (“Cavaliers”), raakte bijna elke nederzetting in Engeland toen broers, vrienden en buren tegen elkaar vochten over het principe van hoe Engeland zou moeten zijn geregeerd.
Sidney Godolphin was een dichter, parlementslid voor Helston en een fervent royalist.
In februari 1643 was er een slag bij Bloody Meadow nabij het hoofd van Fingle Gorge. Sidney werd neergeschoten in een schermutseling na de slag. Hij werd naar de Three Crowns gebracht en op een stenen bank gelegd voordat hij naar de Tower Room werd gebracht waar hij tragisch stierf aan zijn verwondingen. Hij werd begraven in het koor van Okehampton Church.
De geest van Sydney Godolphin, of de Chagford Cavalier, zoals hij wordt genoemd, zou in de veranda verschijnen, maar zijn bezoeken zijn niet beperkt tot zijn verschijning in de veranda. Men heeft hem door de gangen van het hotel zien lopen. En hij laat gasten af en toe onbedoeld schrikken als ze hun kamers binnenkomen.

Sint-Michielskerk - Mary Whiddon:
De Laughing Cavalier is niet de enige persoon die in Chagford is neergeschoten. Slechts 2 jaar eerder, op 11 oktober 1641, verliet de jonge en mooie Mary Whiddon, een afstammeling van Sir John Whiddon, Whiddon Park waar ze woonde om te trouwen in de St Michael's Church in Chagford. Zij en haar beau, wiens naam de tijd is vergeten, maar die misschien haar neef was, trouwden in de kerk. Dit was echter geen sprookje en ze leefden niet lang en gelukkig. Volgens de traditie was er na de ceremonie een luide bank en een rookpluim! Mary's verwarde en jaloerse minnaar had haar doodgeschoten op de trappen van de kerk! Sinds die noodlottige dag is Mary's geest, nog steeds gekleed in haar trouwjurk, bij vele gelegenheden gezien.

Het graf van Kitty Jay:
Kitty Jay zou een jonge ongehuwde dienstmeid zijn geweest die werd verraden door haar minnaar. In wanhoop verhing ze zich in het bijgebouw van een nabijgelegen boerderij en het lichaam werd op de gebruikelijke barbaarse manier van die tijd afgevoerd. Het lichaam werd later opgegraven door een heer James Bryan die het opnieuw begroef en de stenen plaatste die nu de plek markeren. Het bijzondere aan het graf is dat er altijd verse bloemen op staan.

Hond Tor:
Als je een plek op Dartmoor wilt die wordt omgeven door geschiedenis en mysterie, zoek dan niet verder dan Hound tor. Het hele gebied in en rond de tor is beroemd om zijn geesten en in de buurt zijn de oude woningen en graven van hun tijd. Hound Tor is een cluster van granieten rotsen en hoewel ze misschien niet veel op honden lijken, is de legende van hun oorsprong dat het honden waren die in steen werden veranderd door een wraakzuchtige heks, en het was deze legende waarvan wordt gezegd dat ze de inspiratie vormde voor Sir Arthur Conan Doyle's The Hond van de Baskervilles.

Widecombe-kerk:
Er is nooit een verklaring gevonden voor deze verschrikkelijke gebeurtenis die toesloeg op zondag 21 oktober 1638 toen hel, vuur en zwavel letterlijk op deze kerk in Dartmoor in Widecombe regende. Een grote vuurbal viel door het dak, waarbij vier mensen om het leven kwamen en 62 gewond raakten. Het fenomeen deed zich voor tijdens een onweersbui met gruwelijke hedendaagse verhalen die vertellen hoe 'een buitengewone vlam dwars door de kerk ging en deze vulde met een walgelijke geur, zoals zwavel en een grote vuurbal viel door het dak'.

Het graf van schildknaap Richard Cabell:
Bezoek het graf van de 'monsterlijk kwaadaardige schildknaap' die zelfs in de dood wordt gevreesd!
De honden werden losgelaten na de dood van 'monsterlijk kwaadaardige' landjonker Richard Cabell, een jager uit Buckfastleigh, die zijn vrouw zou hebben vermoord en zijn ziel aan de duivel had verkocht.
Tot op de dag van vandaag kun je zien waar hij werd begraven in Buckfastleigh Church en zijn kist werd vastgezet met een gigantische plaat om ervoor te zorgen dat zijn honden niet meer op de hei zouden rijden.
Toen hij stierf op 5 juli 1677, rende de spookroedel zwarte honden over de hei en begon te huilen bij zijn graf.
Volgens de legende hebben de demonenhonden sindsdien door de hei gezworven, vaak gezien met hun pootjes aan het graf in een poging de beloofde ziel te bereiken.
Mensen hebben melding gemaakt van een vreemde rode gloed die door de ijzeren tralies van het griezelige graf op het Buckfastleigh-kerkhof komt. Andere mensen hebben gemeld dat ze een hele reeks demonische wezens rond het graf hebben zien verzamelen om de beloofde ziel voor hun meester te krijgen.
Dorpelingen bouwden een groot gebouw rond het graf en om er dubbel zeker van te zijn werd er een enorme plaat bovenop het graf geplaatst om te voorkomen dat de geest van de schildknaap ontsnapt.

Soussons Cairn Circle:
Het meest toegankelijke overblijfsel uit de Bronstijd op Dartmoor, het ligt letterlijk 20 meter van de weg. In de zomer wordt de kleine steencirkel een favoriete picknickplaats, maar in de winter is het een magische en mythische plek om te bezoeken.

Merripit Varkens:
Op bepaalde tijden van het jaar zie je een oude zeug en haar nest jonge varkens over de hei lopen op Merripit Hill, op een donkere en mistige nacht. De jonge varkens hebben erge honger en de oude zeug brengt ze naar Cator Gate, waar een dood paard ligt. De varkens zeggen tegen hun moeder:
Starvin, starvin.
Het oude varken antwoordt:
Catorpoort, Catorpoort.
Dode Hoss, Dode Hoss, Dode Hoss.
Ze reizen verder door Runnage Bottom, Cator Moor, en komen uiteindelijk aan bij Cator Gate. Bij aankomst merken ze dat ze te laat zijn; alleen de huid en botten van het dode paard zijn overgebleven.
De biggetjes huilen allemaal:
Huid een botten, huid een botten.
De oude zeug antwoordt:
Laat ze liegen, laat ze liegen.
En ze keren allemaal weer terug over de hei naar Merripit Hill en verdwijnen in de duisternis en mist.


Oost Dart Hotel:
Het East Dart Hotel, ooit Webb's Hotel genoemd, naar de eigenaar Captain Webb. Hij stierf en verliet het hotel aan zijn zoon John, die trouwde met een strikte geheelonthouder. Op een noodlottige zondag woonden ze een preek bij over het kwaad van drank. De predikant moet goed werk hebben geleverd, want toen het paar terugkwam, nam John alle alcohol mee en gooide het in de greppel tegenover het hotel. Sinds die dag, om 3 uur 's nachts, rent er een enorme spookachtige bloedhond uit Moretonhampstead en kwijlt in de sloot op zoek naar de droesem van de alcohol.

Dartmoor harige handen:
Hairy Hands-brug over Cherry Brook. De brug tussen Postbridge en Two Bridges is de locatie voor een aantal kwaadaardige spoken. De legende is dat er een paar harige handen op je stuur/stuur verschijnen en je van de weg proberen te duwen. Er zijn veel incidenten geweest op dit stuk weg dat berucht is vanwege dodelijke ongevallen, waaronder in 1921 toen een arts van de Dartmoor Prison stierf nadat zijn motor uit de hand liep. Dit gebied werd lang voor motorvoertuigen vermeden.

Wistman's Woods:
Mystical Wistman's Wood is een van de slechts drie afgelegen eikenbossen op grote hoogte op Dartmoor. Sinds 1964 is het een site van bijzonder wetenschappelijk belang en de bescherming van de oude bossen was een van de redenen waarom Dartmoor werd geselecteerd als speciale beschermingszone. Deze magische plek wordt al honderden jaren schriftelijk genoemd. Met verhalen over druïden, geesten en de duivel zelf, moet het park een van de meest mysterieuze en magische plekken in Groot-Brittannië zijn.

Vixen Tor:
Een andere Dartmoor-legende is Vixiana, een heks die een grot zou uithollen op Vixen Tor, ook wel bekend als 'The Sphinx of Dartmoor'. Volgens de legende zou ze bij zonsopgang en zonsondergang bovenop de tor zitten, op zoek naar eenzame reizigers.
En als ze er een zag, riep ze een mist naar beneden om ze in verwarring te brengen, wat hen naar een moeras in de voet van de tor zou leiden.
De goddeloze wacht zou dan waken terwijl ze in de modder werden gezogen en een onvermijdelijke dood tegemoet gingen.

Sint Michaël de Rupe:
De eerste kerk die rond 1130 op de Brent Tor werd gebouwd, werd gebouwd in opdracht van Robert Giffard, een rijke landeigenaar.
De legende vertelt dat Robert was verstrikt in een storm op zee en aan St. Michael had gezworen dat hij een kerk ter ere van hem zou bouwen als zijn leven werd gespaard. Een andere, meer dramatische legende is dat, terwijl de kerk werd gebouwd, de duivel elke nacht zou komen om het bouwwerk te vernietigen en stenen van de top van de heuvel naar de ongelukkige parochianen beneden te smijten. Dit asociale gedrag ging door totdat Michael zelf tussenbeide kwam en na een grote strijd werd de duivel verslagen en werd de kerk vernoemd naar St. Michael als overwinnaar. In feite zijn veel kerken die op hoge plaatsen in Groot-Brittannië en Europa zijn gebouwd, opgedragen aan Michael als hoofd der engelen.

Lydford Gorge en White Lady Falls:
Een prachtige 30 meter hoge waterval met een mythisch verhaal. Lokaal is er gezegd dat de geest van een vrouw aan de voet van de watervallen rondwaart, degenen die haar hebben gezien, melden dat ze gekleed was in een lange witte jurk.
In 1896 stierf een naamgenoot van mij. Een landarbeider genaamd Charles Carthew en zijn zoon hadden het vee van hun meesters vanuit Coryton naar Lydford gedreven. Op de terugweg besloten ze een kortere weg door Lydford Woods te nemen die hen langs de top van de White Lady Falls voerde. Op de een of andere manier gleed de voet van Charles Carthew uit en hij viel met zijn hoofd als eerste over de watervallen.

Kasteel Lydford:
Het oude Normandische kasteel van Lydford, gebouwd in 1195. De spookachtige bewoner van het kasteel zou rechter Jeffreys zijn die, in de nasleep van de Monmouth-opstand van 1685, wrede vergelding uitdeelde namens de binnenkort verbannen koning James II bij de beruchte 'Bloody Assisen'. Hij hield rechtbank in veel steden in Devonshire, en volgens de legende was hij in Lydford op zijn woeste en juridische best. Er wordt gezegd dat hij Lydford en zijn kasteel achtervolgt in de gedaante van een enorm zwart varken!

Okehampton-kasteel:
Blijkbaar spookt de geest van Lady Howard rond in Okehampton Castle en volgens bewoners brengt ze haar nachten door met reizen van Okehampton naar Tavistock in de gedaante van een grote zwarte hond nadat ze gras van het kasteelterrein heeft geplukt. De hond zou naast een koets rennen die is gemaakt van de botten van haar overleden echtgenoot en dat Lady Howard geen rust zal vinden totdat ze elk grassprietje van het kasteelterrein heeft verwijderd.