Ga er maar eens goed voor zitten, want dit wordt een rit om nooit meer te vergeten. Vergeet al die mooie foto's van het Toscaanse landschap, tijdens deze rit, die over tal van heuvels en pasjes gaat, zie je ze in het echt. Bovendien ga je je afvragen of je de avond ervoor niet teveel gedronken hebt, want het zal je gaan duizelen hoeveel bochten je hier neemt over, overwegend, goed asfalt.

Je start vanuit Villa Morelli. Een verbouwd 18-eeuws klooster, dat alles uit die periode nog uitademt. Eenmaal op weg gaat het al goed te keer. Na een kilometer of 8 heb je de eerste haarspeldbochten al te pakken en de weg slingert door het geweldig mooie landschap. Wat dat aangaat zit je in de Toscane wel goed. Je rijdt afwisselend door beboste stukken, maar ook op wat meer open stukken, waar je mooi doorkijkjes hebt.
In één van die open stukken, vlak voor Pratovecchio Stia, torent hoog boven het landschap aan je linkerhand Castello di Porciano uit. Dit 1200 jaar oude kasteel is omgebouwd tot museum met, van oudsher, om het kasteel een pittoresk klein dorpje. Daar heb je nu geen tijd voor want je gaat bochten rijden! In Stia zie je een ander kasteel de Palagio Fiorentino. Ook hier is een museum ondergebracht. Je zult overigens in de Toscane veel oude markante gebouwen zien waarvan de bestemming is veranderd. Veelal zijn kloosters ed. omgebouwd tot hotel en kastelen tot musea. Het is prachtig dat dit allemaal bewaard is gebleven.
Genoeg over kastelen en kloosters, je draait het dorpje uit en krijgt min of meer hetzelfde als het eerste stuk voor je kiezen: haarspeldbochten en uitzichten. Je zult zien dat het geen hooggelegen gebied is zoals de Dolomieten, maar toch is er hier op beperkte schaal wintersport mogelijk, in de winter uiteraard. Je blijft je motor van oor op oor leggen en weldra stop je bij Bar Impero voor een welverdiende bak koffie… wat op z’n Italiaans uitgesproken natuurlijk veel mooier klinkt en daardoor beter smaakt.
Na de koffie stijg je weer op en je draait weer bochten, in je hoofd ben je al gestopt met te tellen hoeveel bochten je al hebt gehad. Kleine troost: er komen er nog veel meer. Na ca. 40km na de koffiestop zie je niet alleen het mooi Toscaanse landschap, maar ook aan de rechterkant de hoogste berg uit deze regio Ripa della Moia. Even later rijd je het plaatsje Sarsina in en stop je bij restaurant en pizzeria Zelus, waar je een welverdiende lunch kunt genieten.
Je gaat weer verder en je beseft: YES! Ik ben pas halverwege! Je rijdt Sarsina uit en ja hoor, daar begint het weer! De wegen zijn goed, soms net opnieuw geasfalteerd. En je begint te snappen waarom bekende Italiaanse merken hier in de buurt hun testritjes maken. Zo kun je altijd wel sportmotoren maken, zeker als de wegenbouwers ook nog meewerken!
Net als je weer bijna dronken bent van het heen en weer leggen van je motor, op soms hele smalle wegen, stop je even om een foto te maken op en plek waar je vrij zicht hebt over het landschap. Je rijdt verder en je blijft “op hoogte” en blijft op smalspoor door de Toscane denderen. De weg wordt nu iets vloeiender, breder ook met af en toe een paar heerlijke haarspelden. Vlak voor je volgende stop stap je nog een keer af. Je parkeert jouw trouwe gemotoriseerde tweewieler links van de weg voor het oude verlaten gebouw en je kunt van die kant van de weg mooie plaatjes schieten van o.a. de Monte Uccello. 5km verder stap je dan bij het tankstation af en tankt. Je rijdt de tegenoverliggende weg in en je kunt een verfrissing nemen op één van de terrasjes op dit aloude centrum van Rocca San Casciano.
Je rijdt via een klein rondje het dorpje weer uit in zuidwestelijke richting. Je merkt al snel dat de weg breder wordt en strakker, nog meer bochten. Ja dit wordt pittig. Je hebt het idee dat je op een circuit bent aanbeland. En vlak voor de Passo del Muraglione vraag je je af of je niet in de Dolomieten bent. Scherpe haarspeldbochten wisselen zich af. Je stuurt naar links en rechts en links en rechts en… na 8 of 9 hairpins kun je rustig ademhalen en rol je de laatste meters en sta je op de pas. Hier kun je wat te drinken nemen, foto’s maken en wellicht staat er wel een Italiaanse bromnozem die wat wil vertellen over zijn motor.
Het laatste stuk ligt voor je. Na San Godenzo neemt de intensiteit af en je kunt relaxt de laatste kilometers naar het klooster rijden.

Eenmaal aangekomen duizelt het je nog, langzaam komt je spraak weer op gang en je stamelt: het was GEWELD(AD)IG! Morgen weer een rondje? Dit was soms een echte rollercoaster, maar man oh man wat heb je genoten en de Toscane? Die is inderdaad in werkelijkheid nog mooier dan op de foto’s.