Scandinavië… Geen land maar een prachtig gebied. Scandinavië is de verzamelnaam voor de volgende Noordelijke landen; Noorwegen, Zweden en Denemarken. Kijkend naar de historie horen Finland en IJsland ook bij Scandinavië: ook volgens de Noorse raad horen ze er bij. Al met al is Scandinavië enorm groot (meer dan een miljoen vierkante kilometer) dit terwijl er ongeveer 24 miljoen mensen wonen. Ter vergelijking; Nederland is ruim 41.000 vierkante kilometer groot met zo’n 17 miljoen inwoners.

Van alle west Europese landen hebben de Scandinavische landen waarschijnlijk het meeste min of meer ongerepte natuur. Daarnaast zijn het landen die gemakkelijk bereikbaar zijn vanuit Nederland. Noorwegen kenmerkt zich onder andere door de fjorden en de bij veel motorrijders bekende Trollstigen. En waar Zweden bekend staat als wijds en rustgevend kent iedereen Finland als het land van de 1000 meren. Al met al legitieme redenen om door middel van een aantal routes deze prachtige natuur in het noorden van Europa te doorkruisen.

De route begint in Jokkmokk, een plaatsje dat net binnen de poolcirkel ligt. De eerste 50 kilometer rijd je naar het noorden, daarna overwegend oostwaarts. Je rijdt door bergachtig gebied, gezien de hoogteverschillen af en toe. Oop sommige plekken wordt er dankbaar gebruik gemaakt van deze hoogteverschillen, in combinatie met sneeuw dat hier in de winter ook rijkellijk aanwezig is. Er zijn diverse wintersportgebieden in deze omgeving.

Wanneer je zo ongeveer de enige haardspeldbocht van deze route door bent rijd je de Lule over, een rivier in het noorden van Norrland. Deze rivier is 461 kilometer lang en heeft een verzorgingsgebied van 25240 km².
De rivier biedt een tweetal bezienswaardigheden, waarvan je zeker de eerst moet gaan bekijken. Het betreft de Harsprångsfallet Utsiktsplats, oftewel een natuurlijke groef. Dit zou één van de krachtigste stroomversnellingen van Zweden zijn, misschien wel groter dan Storforsen in de rivier de Pite. Door een smalle kloof stort de rivier 75 meter naar beneden over een afstand van 4,2 kilometer. De naam Harsprånget kwam van de snelle wendingen in de groef die kan worden vergeleken met die van een haas tijdens de vlucht. De gemiddelde waterstroom in de rivier in Harsprånget was ongeveer 268 m³/s. Ter vergelijking: de rivier de Pite bij Storforsen heeft een gemiddeld waterdebiet van 120 m³/s.
Het is een korte wandeling vanaf de parkeerplaats, maar zeer zeker de moeite waard, mooi stukje natuur.

Even verderop tref je de tweede bezienswaardigheid, de Porjus gamla kraftstation, vrij vertaald het oude krachtstation van Porjus. Porjus was de eerste grote energiecentrale van Vattenfall in Stora Luleälv, bij de uitlaat van Stora Lulevatten in de stad Porjus in de gemeente Jokkmokk. De eerste energiecentrale werd gebouwd in 1910–1915. Tegenwoordig herbergt het een museum en waterkrachtapparatuur voor onderwijs en onderzoek. De elektriciteitsproductie vindt plaats in de nieuwe energiecentrale, die in 1971–1982 een paar honderd meter ten noordwesten van de oude energiecentrale is gebouwd. Tegenwoordig is het de derde grootste van Vattenfall (en Zweden) met een normale jaarlijkse productie van 1233 GWh.
De bouw van de waterkrachtcentrale in Porjus was het resultaat van een offensief overheidsbeleid, een investering in industriële ontwikkeling waarvan de hele natie zou profiteren. Porjus werd voornamelijk toegevoegd om de Riksgränsbanan te elektrificeren, waarover het erts uit Kiruna naar de haven van Narvik werd vervoerd. Maar de investering omvatte ook een visie op wat de energiecentrale zou kunnen betekenen voor de industrialisatie van Norrbotten.
De oude energiecentrale is tegenwoordig een museum en herbergt een opleidingseenheid en een onderzoekseenheid. Tijdens de zomermaanden is het museum open voor onaangekondigde bezoeken, dan kun je ook gratis een rondleiding krijgen door het hele station. Tijdens andere delen van het jaar is het mogelijk om rondleidingen te boeken. Bijzonder interessant is de machinekamer, die 90 jaar Zweedse geschiedenis van energiecentrales samenvat; de eerste eenheden werden gebouwd in de jaren 1910 en de nieuwste, U8 en U9, eind jaren negentig.
Bij de oude krachtcentrale is ook een hangbrug, die al bijna 100 jaar over de rivier de Luleälv hangt. Leuk om even bij te gaan kijken en natuurlijk vast te leggen op de foto.

In Gällivare is het de hoogste tijd voor de eerste koffiepauze. Na een korte sightseeing door dit plaatsje kom je aan bij de koffiestop te weten Nyfiket, waar ze naast koffie ook een lekker broodje kunnen serveren.

Zoals gezegd hebben de deelnemers van de Arctic Challenge 2020 in Bodø het eerste coördinaat gekregen voor het vervolg van hun challenge. Dat coördinaat ligt in dit plaatsje, bij een tankstation waar je na de koffiestop langsheen komt. Het is het tankstation bij de tweede rotonde. Bij dit tankstation ontvingen ze het coördinaat van het volgende doel: Sirkka, een wintersportplaats in Fins Lapland.

Hoewel het aantal bezienswaardigheden in deze route beperkt blijft tot het eerste gedeelte, is het toch een route waarin je heerlijk kunt genieten van het uitzicht, het landschap en de geweldige meren waar je langs komt. Maar vooral gebruik van de parkeerplaatsen om even te stoppen en een moment te genieten van al dat moois.

In Ulatti is er gelegenheid bij een tankstation om een een kop koffie te kopen. Grappig om te zien dat er langs een straat een paar huizen staan en dat er toch een tankstation is. Je snapt af en toe niet hoe ze kunnen bestaan.

De volgende stop is gepland in Tärendö, wederom een klein plaatsje. Als eerste kun je hier de tank volgooien, daarna is er een lunch gepland bij de Arctic River Lodge. Een in smaakvol Scandinavische stijl gerenoveerd oud schoolgebouw, liggend ruim 100 kilometer ten noorden van de poolcirkel.

Na de lunch heb je nog een 40 tal kilometers voor de boeg, dan kom je aan in de plaats Pajala, de eindbestemming van deze route. Iets specifieker: Het Lapland River Hotel. Dit hotel is voorzien van een bar en een restaurant, dus ook hier kun je onder het genot van een biertje de route nog eens beleven.

Een fenomeen dat je zo noordelijk in Zweden prima kunt waarnemen is de middernachtzon. In Jokkmokk, waar deze route begon, is de middernachtzon 32 dagen achter elkaar te zien. In het plaatsje waar de route eindigt zal het ergens tussen de 35 en 40 dagen zijn.
De middernachtzon verdwijnt nooit helemaal; de zon zakt echter vrij laag en zweeft net boven de horizon. De zon hangt nu enkele uren in de tijd tussen zonsondergang en zonsopgang, en straalt een zachte gloed uit: een droom die uitkomt voor iedere fotograaf. Schaduwrijke silhouetten tegen een gouden lucht met overal om je heen de machtige Zweedse natuur, dat is een ervaring die veel mensen maar wat graag mee willen maken.
In het noorden van Zweden schijnt de middernachtzon van eind mei tot half juli. Een waarschuwing is echter op z'n plaats, de blootstelling aan dit fenomeen kan je slaapcyclus verstoren.

Voor de kampeerder is er een camping in de omgeving van het eindpunt aangegeven: Pajala Camping.

Veel plezier tijdens het rijden van deze route!