We beginnen onze rit vanuit het mooie stadje Mirepoix, in de Ariège.
Neem voordat u op reis gaat even de tijd om dit mooie stadje te verkennen.
Oorspronkelijk gelegen op de rechteroever van de rivier de Hers, werd Mirepoix in 1289 verwoest door een gewelddadige overstroming.
Het werd herbouwd in 1290, op een verhoogd natuurlijk terras aan de andere kant van de rivier.
De indeling van het stadscentrum is sinds de 13e eeuw niet veranderd.
In het hart van Mirepoix ligt Les Couverts, een van de mooiste overgebleven marktpleinen met arcades in Frankrijk. Het plein wordt begrensd door huizen uit de dertiende tot de vijftiende eeuw.
Bij veel van de gebouwen zijn de dakspanten uitgehouwen met afbeeldingen van dieren en monsters, en karikaturen van middeleeuwse beroepen en sociale groepen.
De Cathédrale Saint-Maurice de Mirepoix, naast het plein, heeft de op een na breedste gotische boog van Europa (na Girona in Catalonië, Spanje).

Als we Mirepoix verlaten, voert de route ons naar het zuiden.
Zoek net voor Aigues-Vives het internationale kartcircuit aan de rechterkant. Het circuit is in 2001 gerenoveerd tot een lengte van 1.402 meter en is nationaal en internationaal goedgekeurd.
Na Lavelanet gaan we westwaarts naar Saint Antoine en de Ariège-vallei.

Een kleine weg langs de rivier leidt naar Pont du Diable, oftewel de Duivelsbrug.
Gebouwd in 1896, en zoals veel bruggen met dezelfde naam, is er een legende of twee!
Om de handel te vergemakkelijken, sloot een koopman een deal met de duivel. In ruil voor een brug zou de Duivel de ziel nemen van de eerste persoon die deze overstak.
Maar toen de brug eenmaal gebouwd was, wilde niemand er natuurlijk meer over. Iemand had het idee om een kat over te brengen.
De misleide Duivel werd boos en viel in de rivier.
Terwijl je de Duivel achter je laat en verder zuidwaarts langs de rivier naar Tarascon-sur Ariège rijdt, komt de Tour du Castella in zicht op zijn hoge plek met uitzicht op de stad.
De huidige toren werd gebouwd op de plaats van de voormalige middeleeuwse donjon, die rechthoekig van vorm was. Het werd gebouwd in de 18e eeuw na de sloop van de Porte de Foix, waarvan een groot deel van het materiaal, waaronder de bel en de klok, werd hergebruikt voor de bouw.
De Tour du Castella is nu het herkenningspunt van de stad en biedt het beste uitzicht op de omgeving.
Na Tarascon volgen de routes enkele van de vele routes die tijdens de Tour de France worden gebruikt, en wordt de rit uitdagender.

De Col de Port, op 1250 meter hoogte, verbindt de valleien van Couserans en Ariège.
Vanaf de top heb je een prachtig uitzicht over de vallei en in het hoogseizoen is er een handig VVV-kantoor.
De pas wordt af en toe gebruikt in de Tour de France en werd voor het laatst gebruikt tijdens de Tour van 2021.
Col de la Core - 1395m. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Frans-Spaanse grens een ontsnappingsroute voor veel mensen die het naziregime ontvluchtten of de strijd in het vrije Frankrijk wilden voortzetten.
Het pad dat de Col de la Core voerde, stond bekend als The Chemin de la Liberté (Vrijheidspad). Een monument is een eerbetoon aan de velen die de grens overstaken.
De heuvels worden gebruikt als zomerweiden waar vee en paarden kunnen grazen in het historische Bethmale-kaasgebied.
De Tour de France heeft de Col sinds 1984 acht keer gebruikt. Voor het laatst gebruikt tijdens de Tour van 2021.

Col de Portet Aspet - De pas, oplopend tot 1069 meter, gelegen in de Haute Garonne, is het hoogste kruispunt van het langeafstandspad GR78, genaamd de Chemin du Piedmont Pyrénées, een secundaire route voor de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela.
Een tragedie vond hier plaats tijdens de Tour de France van 1995, toen een van de grootste hoopvolle Italiaanse wielrenners uit die tijd, Fabio Casartelli, omkwam bij een val.
Casartelli, die in 1992 op 22-jarige leeftijd de Olympische Spelen won en teamgenoot was van Lance Armstrong, was voorbestemd voor een grote carrière in de wielersport.
Tijdens deze 15de etappe, die Saint Girons met Cauterets verbindt, vallen in de afdaling van de Col du Portet d'Aspet verschillende renners en sommigen vallen direct in het ravijn.
Fabio Casartelli gleed uit en raakte de borstwering langs de weg.
In die tijd was het dragen van een helm nog niet verplicht in de racerij...
Sinds oktober 1995 is er ter nagedachtenis aan hem een gedenksteen opgericht op de plaats van de tragedie, en de Tour de France is eraan gewend geraakt elke keer dat hij deze gedenksteen passeert, te stoppen en een minuut stilte te respecteren. Het vertegenwoordigt een engelenvleugel, een fietswiel en 5 Olympische ringen.
Zowel de Col de Portet-d'Aspet als de volgende Col de Mente zijn opgenomen in etappe 15 van de Tour de France 2024.

Binnenkort begin je met het beklimmen van de meerdere haarspeldbochten naar de 1369 meter hoge top van de Col de Mente.
De Col de Menté is sinds de eerste opname in 1966 vele malen op de tour gebruikt.
Bovenaan vind je een stenen gedenkteken voor Guy Lapébie.
Lapébie was een Franse wielrenner, die op de Olympische Zomerspelen van 1936 twee gouden en één zilveren medaille won. Na de Tweede Wereldoorlog werd hij professioneel wegrenner.
Lapébie's oudere broer was Tour de France-winnaar Roger Lapébie. Guy's zoon Serge was ook profwielrenner.
Op één van de haarspeldbochten van de afdaling vind je een plaquette ter ere van TdF-wielrenner Luis Ocaña.
In etappe 14 van de Tour de France van 1971 zat de Spaanse wielrenner Ocaña in de gele trui van de leider van de Tour de France met een algemene voorsprong van 7 minuten op Eddy Merckx en ze staken samen de top van de Col de Menté over in een storm, met beekjes. van modder die over de weg stroomt.
Merckx, een uitstekende afdaler, viel aan terwijl hij gevaarlijk de bergweg afdaalde.
Om in contact te blijven met Merckx nam Ocaña in de afdaling veel risico's.
Merckx vloog door de bochten, verloor de controle en gleed tegen een lage steunmuur aan de kant van de weg.
Ocaña, die vlak achter hem aan reed, kon de gevallen Merckx niet ontwijken en viel zelf.
Merckx stond snel op en snelde weg, terwijl Ocaña moeite had om zijn schoenplaatjes los te maken van de teenclips en werd geraakt door de achtervolgende Joop Zoetemelk.
Ocaña lag op de grond en schreeuwde van de pijn. Er kwam snel hulp en Ocaña werd met spoed per helikopter naar het ziekenhuis in St. Gaudens gebracht. Hij herstelde van zijn blessures, maar zijn Tour-dromen uit 1971 waren tot een einde gekomen.
De volgende dag weigerde Merckx de gele trui te dragen om hulde te brengen aan Ocaña.
De gedenkplaat bevindt zich op de plaats van het ongeval aan de westkant van de Col de Menté.

Als u de afdaling naar de Garonne-vallei bij Saint-Beat voortzet, gaat u naar het zuidoosten naar de Frans-Spaanse grens, voordat u de Vielha-tunnel binnengaat.
De behoefte aan een tunnel hier werd in de 19e eeuw vastgesteld, omdat toegangspaden over de 2450 meter hoge top in de winter onbegaanbaar waren. Het pad naar Vielha was bedoeld voor voetgangers en paarden of muilezels, maar voertuigen konden er geen gebruik van maken.
in 1830 kregen twee Franse ingenieurs de opdracht het project te bestuderen, dat om technische en economische redenen niet zou worden uitgevoerd.
In 1924, na het bezoek van koning Alfonso XIII, werd een nieuw project gelanceerd. Helaas vertraagde de politieke instabiliteit van die tijd en vervolgens de burgeroorlog de bouw ervan tot 1948.
De boorwerkzaamheden hebben, met meerdere onderbrekingen, 22 jaar geduurd. De tunnel is vernoemd naar Alfonso XIII.
Het was toen de eerste wegtunnel in Europa en was tot 1964 recordhouder van de langste wegtunnel ter wereld.
Na vele jaren gebruik was de Alphonse XIII-tunnel een van de gevaarlijkste in de Pyreneeën geworden.
Tijdens het piekverkeer waren er meer dan 6.000 voertuigen per dag, waaronder meer dan 700 vrachtwagens, waarvan er vele gevaarlijke stoffen vervoerden. Er waren geen parkeerplaatsen, de noodtelefoons waren niet geïsoleerd van lawaai, er was geen bewegwijzering in de tunnel, de evacuatiegalerijen waren niet bewegwijzerd of verlicht, en ten slotte was er geen noodbeheer
In de jaren tachtig voldeed de Vielha-tunnel aan geen enkele veiligheidsrichtlijn en werd de behoefte aan een nieuwe tunnel steeds urgenter.
In 1989 werd een onderzoek gestart om de tunnel te verdubbelen.
Na het ongeval in de Mont-Blanc-tunnel in 1999 werd het laatste project afgerond en in 2002 begonnen de werkzaamheden. Na twee jaar vertraging werd op 4 december 2007 de nieuwe tunnel, vernoemd naar koning Juan Carlos I, ingehuldigd.
De nieuwe tunnel is nu een van de veiligste ter wereld, met een lengte van 5.230 meter en een breedte van 12 meter.

Na de tunnel volgt u de rivier de Noguera Ribagorzana, die de administratieve grens vormt tussen Catalonië en Aragon. De bron ligt hoog boven Vielha, op ongeveer 2400 meter hoogte.
Later kom je op een weg die populair is bij motorrijders: de N-260, ook wel bekend als de Pyrenese As, is de meest noordelijke oost-west nationale weg in Spanje.
In tegenstelling tot de meeste Spaanse nationale wegen, die speciaal halverwege de 20e eeuw werden aangelegd, werd de route voor deze snelweg in de jaren tachtig aangelegd over verschillende voorheen bestaande secundaire (of zelfs lokale) wegen.
Het begint in Portbou en eindigt 500 km later in de stad Sabiñanigo.

Op de 1407 meter hoge top van de Coll de Espina vindt u een van de beste panoramische uitzichtpunten van de Gouw van Ribagorza.
Het ligt in een gebied van biologische overgang tussen het Middellandse Zeegebied (met min of meer droge zomers) en de Euro-Siberische regio met nattere zomers.
Vandaar de verscheidenheid aan landschappen met verschillende soorten flora en fauna die in dit gebied te zien zijn.
Onder het uitkijkpunt en aan de voet van de heuvel bevindt zich een plaat met veel geschiedenis (hoewel esthetisch gezien geen probleem) genaamd The Stone of the Three Bishops.
Het is omdat op dit punt vroeger het bisdom Barbastro, Lleida en La Seu d'Urgell samenkwamen, en een ontmoetingsplaats was voor de drie bisschoppen om hun bisdommen te bespreken, maar elk binnen de grenzen van hun eigen jurisdictie bleef.

Blijf de N-260 volgen in zuidelijke richting naar El Run, waar u het indrukwekkende Congosto de Ventamilla binnengaat.
De Ventamillo-kloof is een smalle kloof, met verticale wanden tot wel 300 meter hoog.
Bijna 40.000 jaar geleden werd de plaats van de Ventamilla-kloof begraven door de Ésera-gletsjer, die op bepaalde plaatsen tot 36 kilometer lang en 800 meter breed was.
Tijdens het smelten van deze gletsjer erodeerde het water de rots, waardoor deze unieke doorgang ontstond.
De Ventamillo-kloof is een prachtig en imposant ravijn dat wordt gevolgd door de rivier de Ésera. 40.000 jaar geleden bevond zich hier de gigantische gletsjer met dezelfde naam; het smelten en erosie van de kalksteenrots schetste het prachtige landschap dat we vandaag de dag zien.
Ainsa is de voormalige hoofdstad van het oude koninkrijk Sobrarbe, dat in de 11e eeuw onderdeel werd van het koninkrijk Aragon. De stad is een prachtig voorbeeld van middeleeuws stadsontwerp.
De oorspronkelijke stad Aínsa heeft een harmonieuze oude wijk met een reeks dicht opeengepakte, uniforme huizen, de slanke toren van de collegiale kerk en de enorme kasteelomheining – bijna net zo groot als de rest van het dorp. De muren eromheen zijn bijna volledig bewaard gebleven en het staat vol met monumenten die teruggaan tot de Middeleeuwen.
Ter herdenking van de herovering van de stad houden ze in september wat zij La Morisma noemen, een weergave van de strijd tussen Moren en Christenen.

Het kleine moderne stadje Ainsa ligt onder het kasteel, op de kruising van twee rivieren, de Rio Art en de Rio Cinca.
Het gebied staat bekend om zijn vele grote roofvogels.
Dicht bij de stad is er een specifiek voerstation voor aasvogels, waar vale gieren, aasgieren en rode wouwen goed opgevangen worden. Twee koppels lammergieren bezoeken het regelmatig.

MRA RouteXperts maakte eerder gebruik van twee lokale hotels, beide met grote beveiligde garages voor motorfietsen.
Hotel Sanchez nabij het stadscentrum en Hotel Turmo, ongeveer 4 km ten noorden van Ainsa in Labuerda.