Scandinavië… Geen land maar een prachtig gebied. Scandinavië is de verzamelnaam voor de volgende Noordelijke landen; Noorwegen, Zweden en Denemarken. Kijkend naar de historie horen Finland en IJsland ook bij Scandinavië: ook volgens de Noorse raad horen ze er bij. Al met al is Scandinavië enorm groot (meer dan een miljoen vierkante kilometer) dit terwijl er ongeveer 24 miljoen mensen wonen. Ter vergelijking; Nederland is ruim 41.000 vierkante kilometer groot met zo’n 17 miljoen inwoners.

Van alle west Europese landen hebben de Scandinavische landen waarschijnlijk het meeste min of meer ongerepte natuur. Daarnaast zijn het landen die gemakkelijk bereikbaar zijn vanuit Nederland. Noorwegen kenmerkt zich onder andere door de fjorden en de bij veel motorrijders bekende Trollstigen. En waar Zweden bekend staat als wijds en rustgevend kent iedereen Finland als het land van de 1000 meren. Al met al legitieme redenen om door middel van een aantal routes deze prachtige natuur in het noorden van Europa te doorkruisen.

De route begint in Pajala, een Zweeds plaatsje dat tegen de Finse grens aan ligt. Voordat je echter gaat rijden is het wellicht verstandig om schuin tegenover het hotel de supermarkt binnen te lopen voor wat inkopen voor onderweg. En als je dan eenmaal rijdt vind je na de eeste bocht een tankstation waar je de tank kunt vullen mocht dat nodig zijn. Pas daarna ga je echt op weg.

Al vrij snel steek je een rivier over, de Torne. Dit is een rivier die van Noord-Zweden naar Noord-Finland stroomt, om in de Botnische Golf uit te monden. De Torne ontstaat waar twee uitlopers aan de oostkant van het Torneträsk in Zweeds Lapland zich samenvoegen bij Kurravaara, een paar kilometer ten noorden van de stad Kiruna. Zij is dan weer wel, dan weer niet herkenbaar als rivier. Zij stroomt vanaf het punt dat ze het Tornetråsk verlaat tot bij Pajala door een moeras.
Vlak na Pajala voegt zich de Muonio bij de Torne, de rivier stroomt daarna zuidwaarts door het Tornedal en vormt de grens tussen Zweden en Finland. De stroming van de Torne is gering door het geringe hoogteverschil. De stroming van de Muonio is sneller door de relatieve ondiepte, waarbij toch veel water afgevoerd moet worden. Op sommige plekken is de stroomsnelheid zo groot dat regelmatig vissersbootjes omslaan en mensen verdrinken.
Naar analogie van een nationaal park is de Torne in 1993 tot nationale rivier verklaard. Dit houdt in dat er geen waterkrachtcentrales in de rivier mogen worden gebouwd en dat elke vorm van kanalisatie verboden is. Zo wordt getracht de natuurlijke loop van de rivier te behouden en populaties trekkende vissoorten (zoals zalm) te beschermen. De andere drie nationale rivieren van Zweden zijn de Vindelälven, de Pite älv en de Kalixälven.

Vlak voor het Finse Kolari steek je de Muonio over en rijd je Finland binnen, het land van de sledetochten met rendieren en het Noorderlicht. Voor wat beteft het landschap is het niet veel anders. Lapland strekt zich uit over het aller-noordelijkste gedeelte van Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. Je bevind je nu dus in het Finse gedeelte.

Via Palovaara rijd je richting de eerste koffiepauze in Ylläsjärvi, een dorpje gelegen aan het gelijknamige meer. Ylläs is een fjell (berggebied) en skiresort in de Finse gemeente Kolari. Het is na Levi het grootste skiresort van de Finse provincie Lapland. Ylläs is de hoogste fjell in Finland met een skilift.

Na de koffiepauze vervolg je de route richting Kittilä. Je steekt onder andere de Lainiojoki over. De Lainio is een rivier die ergens begint in het hooggebergte dat ligt bij het drielandenpunt tussen Zweden, Noorwegen en Finland. Het meeste water komt uit de Råstojaure, die afwatert via de Råstrivier, die samen met de Tavvarivier de twee grootste bronrivieren vormt. De Lainio stroomt al vrij snel door het moerasgebied dat haar omringt en slingert haar weg via Övre Soppero, Nedre Soppero, Lainio en Kangos om uiteindelijk haar water bij te dragen aan de Torne. De rivier is ca 250 kilometer lang, haar afwateringsgebied is 6300 km². Belangrijkste zijrivieren zijn de Saankirivier en de Pulsurivier. Deze rivier staat bekend om de enorme populaties zalm die er leven. De Lainio rivier heeft een naamgenoot met achtervoegsel 'joki' als zijrivier, en dat is het riviertje wat je oversteekt.

Aangekomen in Kittilä heb je de mogelijkheid om twee musea te bezoeken. Als eerste vind je hier het Het Einari Junttila Art Museum. Dit museum is gevestigd in een huis gebouwd door de kunstenaar in de jaren 1930. De inheemse Kittilä-kunstenaar Einari Junttila (1901-1975) is vooral bekend om zijn aquarellen die de natuur van Lapland uitbeelden. Het museum, geopend in 1991, toont zijn kunst en thuisomgeving. Het museum is eigendom van en wordt onderhouden door de dochter van Einari Junttila, Terttu Junttila.
Daarnaast vind je in deze plaats het Palso museum. Het omvat het huisje en de studio van Kalervo Palsa (1947-1987). De vader van de kunstenaar Hugo Palsa kocht in 1946 een kleine boerderij genaamd Hyrynkangas en het is een van de weinige overgebleven gebouwen in het kerkdorp Kittilä dat de verwoesting van de Laplandoorlog heeft overleefd. Het museum is geopend van begin juni tot eind september,
Kalervo Palsa woonde in het huisje met zijn ouders en drie broers. Moeder Hilja Kenttälä verdiende een extra inkomen voor het gezin door drank te verkopen en mannen die in de buurt werkzaam waren onderdak te bieden. De aanwezige binnenplaats werd op jonge leeftijd een belangrijke plek voor Kalervo Palsa, waar hij in alle rust zijn dagboek mocht schrijven en schilderen. Hij noemde zijn kale studio Cloud Castle en Gethsemane. De laatste jaren van zijn leven woonde Palsa er alleen, na de dood van zijn moeder en broer. Op 4 oktober 1987 stierf hij in zijn atelier nadat hij longontsteking opgelopen had.
Het Palsa Museum in het centrum van Kittilä werd geopend op 6 juni 2013. Het huis was onbewoond sinds de dood van de kunstenaar en in vervallen staat geraakt. De Kauko Sorjonen Foundation heeft in 2011 de gebouwen en meubels van Palsa in eigendom gekregen en het jaar daarop werden restauratiewerkzaamheden uitgevoerd. In verband met het werk zijn ook de schilderijen aan de muren van het atelier in Gethsemane bewaard gebleven.

Zo'n 20 kilometer verder kom je aan in Sirkka. De eindbestemming van de Arctic Challenge 2020. In deze plaats, tevens wintersportgebied, verbleven de deelnemers drie dagen. Men heeft hier aan allerlei activiteiten deelgenomen, zoals ijskarten en een tocht op de sneeuwscooter.
Na deze drie dagen werd de terugreis ingezet. Mocht je deze rondreis volgen om alleen de route te rijden die de deelnemers gereden hebben, dan kun je hier het beste stoppen in het hotel en verder gaan met deel 20 van de rondreis. Je slaat dan het bezoek aan de Noordkaap over. Da's beste wel zonde natuurlijk, want nu je hier toch bent....

Vanuit Sirkka loopt de route weer richting de grens met Zweden, die je ook een tijdje zal volgen. Voordat het echter zover is kom je langs Galleria Raekallio, waar het werk van de schilder Reijo Raekallio te bekijken is. Reijo schildert al 50 jaar kunst vanuit het leven, of het nu gaat om mensen, rendieren of alleen natuur. Sfeer en licht zijn belangrijke zaken in zijn werk.
De echtgenote van de kunstenaar, Maria Grandell, beheert de galerie en het bijbehoreden café, evenals accomodatie- en restaurantactiviteiten. Niet vreemd aangezien zij de opleiding hotel- en restaurantmanager heeft gedaan.

Na de laatste koffiepauze van deze route rijd je richting de eindbestemming Enontekiö. Voor je Enontekiö bereikt kom je langs een aantal meren waar het de moeite waard is om even te stoppen voor een foto. Vooral Sotkajärven Lintutorni is de moeite van een stop waard. Je bereikt het uitzichtpunt over een steigertje, waarna je een prettig uitzicht over het meer hebt.

Kort na deze laatste twee meren kom je aan in Enontekiö, waar de route eindigt bij Lapland Hotel Hetta. Wederom voorzien van bar, restaurant en een sauna. Het hotel heeft een waardering van 8,1 op een grote booking-site, dus dat zit wel goed.

Ook in het noorden van Finland is de middernachtzon goed te zien. De middernachtzon verdwijnt nooit helemaal; de zon zakt echter vrij laag en zweeft net boven de horizon. De zon hangt nu enkele uren in de tijd tussen zonsondergang en zonsopgang, en straalt een zachte gloed uit: een droom die uitkomt voor iedere fotograaf. Schaduwrijke silhouetten tegen een gouden lucht met overal om je heen de prachtige Finse natuur, dat is een ervaring die veel mensen maar wat graag mee willen maken.
In het noorden van Finland schijnt de middernachtzon van eind mei tot half juli. Een waarschuwing is echter op z'n plaats, de blootstelling aan dit fenomeen kan je slaapcyclus verstoren.

Voor de kampeerder is er een camping in de omgeving van het eindpunt aangegeven: Hetan Lomakylä.

Veel plezier tijdens het rijden van deze route!