De Vogezen…. ooit, tezamen met het Zwarte Woud, een enorme bergketen. Tot Italië het nodig vond om zo'n dertig miljoen jaar geleden tegen Europa aan te botsen. Hierdoor ontstonden de Alpen en de enorme plaat waarop het oude gebergte lag brak en stortte voor een groot gedeelte in. In de enorme gleuf die toen ontstond loopt nu de Rijn die de Westerse Vogezen scheidt van het Zwarte Woud in het Oosten.

De bergrug die overbleef vormde van 1871 tot 1918 de grens tussen Frankrijk en Duitsland. 1918, u leest het goed. Het einde van de Eerste Wereldoorlog. Nadien werden letterlijk grenzen verlegd, maar u kan u nu alvast al inbeelden dat het terrein van de Vogezen in WO I bijzonder woelig gebied was…

Met deze Noord-Oostelijke XXL Vogezenroute duikt u een kant van de Vogezen in die (gelukkig) nog niet dagdagelijks platgereden wordt. Met andere woorden, hier kan u wellicht fileloos genieten van uitgestrekte wegen doorheen wouden en bossen die lyrische en beloftevolle namen hebben meegekregen als bijvoorbeeld ‘Dansant de la Fète’. Als dàt geen uitnodiging is om reikhalzend naar uit te kijken dan weet ik het ni meer….
De bochten zijn met tijden duizelingwekkend en zelfs een beetje aanmatigend. Gelukkig worden ze evenredig afgewisseld door lekkere uitgestrekte stukjes asfalt waar u de armspieren even terug kan laten rusten, maar ook weer niet té lang….
Het vertrek is easygoing en met een “laise faire” mentaliteit dwarrelt u richting La Bresse waar u toch best even de tank volgooit. Veel benzinestations gaat u op deze weg niet tegenkomen. Een verwittigde motorrijder is er twee waard denk ik dan…

Er wordt u twee keer een blik gegund op het Gérardmer alvorens richting het kleinere broertje ‘Lac de Langemer’ te begeven. U kan hier, bij wijze van opwarming, alvast enkele lastenwissels oefenen. Maar wees gerust, het blijft allemaal nog lekker braaf. Dit zelfs tot aan de eerste kruising met de Col du Bonhomme. Vanaf daar zal u her en der toch enkele kleine routeduiveltjes ontwaren op deze overigens hoofdzakelijk ‘groene’ Michelinwegen.

Aan de Tellure zilvermijn is de eerste officiële stop gezet. U zit nog niet in de helft van de route, maar u bent al wel een kleine 4 uur onderweg…. Misschien had u het niet gemerkt, maar die kleine, verscholen duiveltjes zijn toch een beetje geniepig… Het lijkt allemaal heel simpel, maar toch…. onderschat die duiveltjes best toch maar niet…
En mocht het toch wat tegenvallen, dan biedt Saint-Marie-aux-Mines u wellicht een waardig alternatief. U kan ter plekke kiezen voor een doortocht door het dorp waar u ofwel de bijna 7 kilometer lange Maurice-Lemaire tunnel kan nemen naar het Westen, ofwel de lekker sappige D416 naar het Oosten waarmee u dan meteen 86 kilometer van de route kan afsnijden.

Wij raden u echter geen van beide alternatieven aan. Wij raden u aan de route te verder te volgen omdat de vervolgroute u een héérlijke blik biedt op het ‘Dansant de la Fête’ woud en de heerlijke streek er omheen. Absoluut genieten wordt het vanaf de Col d’Urbeis waar het bochtenbuffet wordt opgediend. Warm of koud, bourgondisch of eerder eenvoudig, alle soorten bochtjes passeren uw bord op dit festijn dat maar liefst (ja hoor, u leest het goed…) 167 kilometer lang duurt. En het is enkel in de laatste kilometertjes dat u pas een adempauze wordt gegund. Daarom alleen al is dit geen route voor doetjes met zachte bandjes. Zelfs meerdere ervaren rotten leggen hier, naarmate het einde nadert, het bijltje erbij neer, al dan niet naast het versleten rubber waar de damp vanaf zal komen. Ook hier geldt de saga van de verwittigde motorrijder…
Daarom dat wij u ten zeerste aanraden gebruik te maken van de ingelaste pauzepunten en voeg er zeker nog meer bij naargelang nodig. Ribeauville is hierbij zéker aan te raden! Ribeauville is niet enkel een plaatsje waar u meerdere eet- en drankgelegenheden vindt in de beroemde ‘Grand Rue’, maar ook een plaats waar u de pracht en praal kan aanschouwen van de Elzasser vakwerk bouwstijl en eigenlijk één van de redenen waarom wij u naar het Noordoostelijke gedeelte van de Vogezen hebben gebracht…. Bijzonder mooie en stijlvolle huizen strijden hier om de hoogste eer.

Vanuit Ribeauville kronkelen we naar de Col du Bonhomme waar we de Route des Crêtes heel even aanstippen om deze onmiddellijk weer te verlaten. We passeren het romantische Lac Blanc en daar wrijven we de polsjes best weer in om de tocht aan te vangen naar de Col de la Schlucht. Hier gunnen we de bandjes weer wat rust terwijl we zelf genieten van een drankje op de heerlijke terrasjes aldaar.

Op weg naar Col du Bussang en de laatste tankbeurt op de route lijkt het bochtenwerk allemaal voorbij, maar een laatste speldenprik wordt gegeven op de héérlijke Bramont. Een absoluut lekkere bochtenafsluiter.

De route verdient, ook al loopt ze over nog niet afgetreden wegen, zeker een vijf sterren waardering, ondanks de enkele opmerking dat benzinestations eerder schaars zijn. Hou er rekening mee.

Verder moet u beseffen dat dit geen doetjes-route is. 361 kilometer waarvan 167 kilometer onafgebroken en intensief bochtenwerk kruipt niet in de kouwe kleren op de heuvelflanken van de Vogezen. Uiteraard is dit een speeltuin, maar wel een waarin best op verantwoorde wijze wordt gespeeld. Zeker naar het einde toe wanneer de vermoeidheid parten kan gaan spelen.

Als u hier toch even op let, dan zal u moe maar voldaan extra genieten van de alweer heerlijke maaltijd die in motorhotel Col du Bussang voor u wordt opgediend.