Deze route is aan doorreisroute, dus verwacht er niet té veel toeristische poespas rond. We gaan geen toeristische plaatsen bezoeken, maar rijden gewoon een aangename route op weg terug naar huis. En het is altijd aangenaam iets meer te weten over de streek waar je doorheen rijdt, dus ‘here we go’!
Het vertrek in Vaulx is al meteen ‘easy going’, lekker rustig rij je doorheen het zacht glooiende landschap in de richting van de Rhône.

Zodra je de Rhône bent gepasseerd, treed je binnen in het Jura massief en kan je – weliswaar in mini-formaat na de reis in de Alpen - terug genieten van heerlijke bergweggetjes.
De Jura is een gebergte aan weerszijden van de grens tussen Frankrijk en Zwitserland. Het is een oud berggebied, waarvan de toppen zich parallel aan elkaar uitstrekken van noord naar zuid. Naar het westen verloopt de Jura terrasvormig, aan de oostzijde daalt het gebergte met een hoge, steile wand af naar de Zwitserse Hoogvlakte. In het zuiden zijn de hoogste bergtoppen: Crêt de la Neige (1718 m) in Frankrijk en de Mont Tendre (1678,8 m) in Zwitserland. Naar het noordoosten worden de bergen lager. Behalve door bergpassen hebben de lengtedalen verbinding door rotskloven (cluses).
Grote delen van de Jura (40 %) zijn bedekt met bossen. De meest voorkomende bomen zijn, afhankelijk van de hoogte, eiken, beuken (500 - 800 m) en sparren (boven de 1000 m). Het Juragebied kent vreemde vormen: opvallende bergplooien, grotten, eigenaardige waterstromen en zoutformaties. Maar bovenal is het een zacht glooiend gebergte waar het heerlijk en relaxed motorrijden is.
Na het oversteken van de Jura kam rij je eigenlijk de uitgestrekte vallei van de Doubs in, een grote rivier die eveneens voor een groot stuk de grens vormt tussen Frankrijk en Zwitserland.

De oversteek van de ‘Doubs’ is de aanzet of inrij naar de Vogezen. De jura en de Vogezen liggen eigenlijk maar een goeie boogscheut van elkaar en snel na de passage van de ‘Doubs’ en een paar speldeprikjes bereik je het Forêt Domaniale de Saint-Antoine en het Réserve Naturelle des Ballons Comtois waar je rakelings één van de onbekende ‘ballons’ van de Vogezen – de Ballon de Servance – passeert. Dit doe je na de passage van de Planche des belle Filles’, een romantische legende…

Frankrijk werd namelijk ingenomen door de wrede Zweden in 1635 en die ruwe Noormannen hadden geen medelijden met de Franse jongedames…. Inès, één der prachtige jonkvrouwen van het dorp leidde de andere meisjes van het dorp naar een bergtop, weg van de ruwe Zweden. Helaas ontdekten deze de voetsporen van de dames in de heuvels en – belust op…. – zetten de krijgers de achtervolging in. Boven aan de top ontmoetten de ogen van Inès en de Zweedse leider elkaar en op slag werden ze verliefd op elkaar. Maar de heetgebakerde krijgers gaven de dames geen ogenblik respijt en vooraleer hun leider hen kon stoppen had Inès geen andere keuze dan zichzelf – en met haar alle mooie, jonge vrouwen van het dorp – ter dood van de rots te gooien in het onderliggende meer. De Zweedse leider, overmand door verdriet, kon niets anders meer doen dan zijn liefde neer te schrijven op een plank en die achterna te gooien in het meer waarin alle mooie vrouwen intussen waren verdronken….Uit de plank waarop de liefde werd beschreven zijn dan elfjes onstaan die naar het schijnt soms de huizen in de streek nog bezoeken…..

Na deze romantische passage is het nog een klein stukje naar La Bresse waar – na een laatste tankbeurt – het hotel voor de laatste overnachting kan worden bezocht.