Lustrafjord Geirangerfjord Norddalsfjord Trollstigen Noorwegen

Een (motor)dag om nooit te vergeten…

…En om gelijk maar met de deur in huis in te vallen, dat heeft zowel betrekking op het flink afzien als het onvoorstelbaar genieten! De dag begon druilerig, geeft niet, want de weg langs het Lustrafjord is geweldig, staalblauw water, ruige bergen en lege wegen met af en toe een lekker doordraaiende bocht. Voorbij het Lustrafjord op de RV 55 begint een opeenstapeling van haarspeldbochten waar je spontaan dronken van wordt, dronken van geluk en zonder kater welteverstaan! De RV 55 meandert langs het hoogste gebergte van Noorwegen met toppen van 2500 meter. Als je het dak van het Scandinavische wegennet wilt bereiken, moet je bij Galdesand de afslag naar de Juvashytta nemen. Een onverharde weg kronkelt hier naar een hoogte van 1850 meter. Helaas heb ik zelf deze weg niet gereden, nóg een goede reden om terug te keren!
Tijdens het beklimmen van de eerste haarspeldbochten werd het steeds mistiger, op een geven moment had ik niet meer dan 10 meter zicht. Het voordeel was dat ik deze weg bijna helemaal voor mijzelf had. De RV 55 is misschien wel de mooiste weg van Noorwegen, en dus automatisch ook een van de mooiste wegen van Europa, het kan in het hoogseizoen druk zijn. Maar in september en met dit weer ben ik misschien 10 auto’s, een toerbus, een camper en 3 motorrijders tegengekomen. Door de mist heb ik het uitzicht moeten missen, dat schijnt onwerkelijk mooi te zijn. Op 1400 meter hoogte was de temperatuur rond het vriespunt, maar door een stevige wind en ijzige regen leken het wel arctische omstandigheden. Zo dicht kunnen afzien en genieten dus bij elkaar liggen! Dat is wat mij betreft ook een van de grote charmes van het reizen met de motor.

Rond het middaguur begon het langzaam op te klaren, het afzien werd minder en het grote genieten kreeg steeds meer de ruimte. In het plaatsje Lom ga je linksaf de RV 15 op en hoewel de RV 55 de naam heeft een van de mooiste wegen van Noorwegen te zijn, is de RV 15 ook niet te versmaden. Je rijdt gedurende lange tijd langs de Vista rivier tot aan de kruising met de RV 63, denk je heel wat moois gezien te hebben, doet de RV 63 daar nog een schepje bovenop! Het begint rustig, maar na een uurtje sturen komt er er een serie krappe haarspeldbochten aan waarvan je steil achterover slaat! Figuurlijk natuurlijk, want we willen beide wielen aan de grond houden. Na de haarspeldbochten komt weer een prachtig stuk hoogvlakte en vlak voor Geiranger daal je met tig haarspeldbochten af naar de Geiranger fjord. Deze fjord schijnt het mooiste en meest bezochte fjord van Noorwegen te zijn, het mooiste kan ik beamen, het meest bezocht viel wat mij betreft mee, het was nog steeds heerlijk rustig op de weg. Heb je de tijd, boek dan hier een hotelletje, zelfs in een land met zoveel natuurschoon steekt de Geirangerfjord er met kop en schouders bovenuit.

Na de Geiranger fjord is het weer klimmen, en niet zo’n beetje ook! De ene haarspeldbocht is nog krapper dan de andere, hier kwam ik een toerbus tegen en in de bocht moest ik echt stoppen en opzij gaan, want de toerbus had de hele weg nodig om de draai te kunnen maken. Bovenaan kom je weer, ik verval in herhalingen, op een onwerkelijk mooi stuk hoogvlakte. Onderweg passer je nóg een uitloper van de Geiranger fjord en rij je langs de Valldøla rivier, ik weet niet meer hoe ik het moet verwoorden, maar ik weet nog wel hoe ik mij voelde: euforisch! Vooral het laatste stuk voor Trollstigen is onbeschrijfelijk mooi, maar het moet gezegd worden, alles zat mij mee. Het weer was fantastisch, een zonnetje en tussen de 10 en 16 graden afhankelijk hoe hoog, de wegen waren zo leeg dat het leek alsof ze speciaal voor mij waren afgezet. En dan Trollstigen, een 20 km lange natte droom voor iedere motorrijder. Bovenop de top is een uitkijkplatform, Trollstigheim geheten, waarvandaan er een mooi uitzicht is op de weg en de watervallen zoals Stigfossen. In de wintermaanden is Trollstigen gesloten. Zelfs in het voorjaar (mei-juni) is de weg naar de Trollstigen soms in de ochtend vanwege nachtvorst enkele uren gesloten.

Ik dacht even dat ook nu de pas gesloten was, zo stil was het, maar ik werd gepasseerd door een brullende BMW en dus kon het gas erop en de achtervolging worden ingezet. Maar al snel liet ik het gas weer los om te kunnen genieten van het fabuleuze uitzicht, ik moest mijzelf knijpen om te geloven dat dit echt was of toch een natte droom. Gedurende de afdaling wordt je muzikaal begeleid door het donderende geraas van de Stigfossen waterval. De 11 haarspeldbochten zijn zo krap dat ik met mijn een beetje topzware Africa Twin de hele weg nodig had om er doorheen te geraken. Zeker te weten dat toerbussen hier een paar keer moeten steken om door de bocht te komen, gelukkig kwam ik zeggen en schrijven maar 2 motoren, één camper en één busje met Duitse militairen tegen in die 20 km lange afdaling. Die Duitse militairen stopte overigens op dezelfde plek als mij, o jee dacht ik, als dat maar goed gaat, maar ze waren bijzonder vriendelijk en boden zelfs aan foto´s van mij met mijn motor te maken! Onderaan nog even van de motor afgestapt om het euforische gevoel nog wat langer vast te houden Heb je de tijd, keer dan om en neem de 11 haarspeldbochten nog een keer van beneden naar boven en weer van boven naar beneden!
Na Trollstigen zou je kunnen denken, wat een deceptie, maar niets is minder waar. Het eerste stuk op de E 136 en E 6 is inderdaad wat minder spectaculair, maar sla je rechtsaf naar de RV 29 en later de RV 27 krijg je toch nog een onverwachts prachtig stuk weg voor je kiezen. Zeg maar het toetje met slagroom met alles erop en eraan van deze dag. Kom je na ruim 13 uur ultiem geluk, het afzien in het begin is alreeds vergeten, aan op je plaats van bestemming met uitzicht op de Gudbrandsdalslågen Fjord, kan je alleen nog maar verwonderd en overdonderd stamelen: “dit was een dag om nooit te vergeten”…