Dit is de vijfde rit van een rondreis door Duitsland, Oostenrijk, Italië, Slovenië, Kroatië, en Bosnië en Herzegovina. De routes zijn uitgezet en gereden in 2015 door Marc Telkamp. De rit van vandaag is geïnspireerd op een van de routes van Marc: de route is korter gemaakt, zodat je onderweg ook tijd hebt voor bezienswaardigheden en er is een alternatieve route gekozen over een weg met minder verkeer.
Vandaag rijden we via een mooi stukje Italië naar Slovenië. In Slovenië bezoeken we het gebied van de Soča rivier en vallei, het Triglav Nationaal Park en eindigen we aan het meer van Bled.

Deze route heeft twee gezichten. Een daarvan is duidelijk zichtbaar, laat je volop genieten en met bewondering continu om je heen kijken. Het andere gezicht is zwaar en beladen, minder zichtbaar maar altijd aanwezig. De natuurgebieden, die je vandaag bezoekt, zijn werkelijk schitterend. Je valt van de ene mooie plek in de volgende, nog mooiere plek.
Maar zoals Wikipedia het zo goed omschrijft: “Hoe smaragdgroen de rivier ook is, het gebied erlangs is in overdrachtelijke zin ook roodgekleurd”. Het gebied rondom de Soča vallei en het Triglav gebergte is gevuld met een beladen historie. Tijdens de Eerste Wereldoorlog zijn zware veldslagen uitgevochten tussen het Italiaanse leger en soldaten van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk langs de route, die je vandaag rijdt. De sporen hiervan zijn her en der terug te vinden.
Vandaag komen beide gezichten aan bod. De route verloopt vanaf Lago di Sauris naar het Oosten langs de rivier Tagliamento om bij Lago di Predil de grens over te gaan naar Slovenië. In dit grensgebied zie je de eerste sporen van de oorlog. Na een “uitstapje” naar de Mangart-pas vervolg je jouw route langs de smaragdgroene Soča rivier en over de Vrsic pas. Ook hier vind je meerdere monumenten, die herinneren aan een zware periode in de geschiedenis van Europa en tegelijkertijd laten zien dat deze rivier een van de mooiste van Europa is.
Uiteindelijk rijd je via een mooi en goed toegankelijke weg naar het meer van Bled, waar je aan het einde van de dag een heerlijke wandeling kunt maken. Of uiteraard gewoon geniet van een lokaal Sloveens biertje op een terrasje met uitzicht op het meer.

De dag begint heerlijk rustig, op de berg bij Rifugio Tita Piaz. Als je hier hebt overnacht, dan kun je in alle rust genieten van de opkomende zon en het laatste stukje van de Passo del Pura. Je rijdt de berg af en, hou goed je aandacht erbij: sla bij de hoofdweg (T-splitsing) linksaf om je route te vervolgen. Garmin geeft hier een foute instructie (RP 2).
Nadat je in Ampezzo hebt getankt, volg je de route Oostwaarts langs de Tagliamento. Deze rivier ontstaat in de buurt van de Passo della Mauria (op 1195m) en stroomt vanuit de Alpen uit in de Adriatische zee. Het bijzondere aan deze rivier is, dat dit de laatste rivier is, waarvan de stroming niet is aangepast door de mens. Hierdoor heeft de rivier een enorme diversiteit aan flora en fauna. Wetenschappers doen dan ook graag onderzoek op en langs de rivier. Als onderdeel van deze route, is de rivier vooral landschappelijk mooi en biedt het voldoende momenten voor leuke vakantiefoto's met de rivier op de achter- of voorgrond. Uiteindelijk zwaait de Tagliamento bij de stad Amaro af naar het Zuiden om bij de Golf van Venetië de Adriatische Zee in te verdwijnen.

De route gaat verder Oostwaarts, zelfverzekerd richting de grens met Slovenië. Onderweg kom je de eerste sporen van de “Grote Oorlog” tegen: Forte di Col Badin (RP 10). Het fort is gebouwd net voor de Eerste Wereldoorlog, in een poging Italië te verdedigen tegen Oostenrijk-Hongarije. Te ver van het front werd hier nooit een serieuze slag gevochten. Pas na de nederlaag van en het terugtrekken van de Italiaanse troepen bij de 12e slag om Isonzo werd het fort geactiveerd. Deze 12 slagen om de Isonzo geven vorm aan de "rode kleur” van het gebied waar je later vandaag doorheen rijdt. Isonzo is de Italiaanse naam voor de eerder genoemde Soča rivier en vallei. Forte di Col Badin herbergt tegenwoordig een museum over de bergoorlogsvoering tijdens WOI. Voor nu laat je het fort links liggen, en rijd je er onderlangs. Je komt namelijk later vandaag meerdere plekken tegen, die herdenken aan WOI en makkelijker te bereiken en bezoeken zijn met je motorkleding aan.

Op de SP76, na ongeveer 1,5 uur rijden, kun je aan de voet van de Sella Nevea (RP 12) pauzeren bij Trattoria al Fontanon (RP 11). Dit restaurant ligt op ongeveer 10 wandelminuten afstand van Fontanone di Goriuda. Het bijzondere aan deze waterval is dat je erachter langs kunt lopen. Zodra je achter de waterval staat, heb je vanuit de grot een schitterend uitzicht op de naar beneden stortende waterval en de bergen (vergeet niet hier een foto te maken!). Uiteraard kun je, voordat je aan je wandeling begint, de herbergier vragen of je je motorspullen in de trattoria mag achterlaten totdat je terugkomt voor een welverdiend groot glas drinken en een lekker hapje eten.

Na deze pauze kun je je heupen losmaken op de haarspeldbochten van de Sella Nevea en verder richting Lago del Predil. Dit gebied is het eerste duidelijke voorbeeld van de twee gezichten van deze regio. Bij RP 14 heb je een goeie stopplaats voor schitterende foto's van het Predil-meer. Zeker is het ook leuk om, bij laag water, naar het kleine eilandje in het meer te lopen. Tegelijkertijd zie je ditmaal duidelijk het andere gezicht. Aan zowel de West- als Oostkant van het meer vind je drie forten (RP 12, RP 14 en RP 15) die een belangrijke rol hebben gespeeld in het succes van het Oostenrijks-Hongaarse leger. Het eerste fort (RP 12) lag direct aan de oevers van het meer en diende als bewaking van de route naar het Westen (waar je zojuist vandaan bent gekomen). Het tweede fort, oftewel Batteria del Predil (RP 14), ligt wat verder weg van het meer en is nagenoeg onbeschadigd uit WOI gekomen. Dit fort werd een korte periode als wapenopslag gebruikt door het Oostenrijks-Hongaarse leger. In 1915 werd alle artillerie verplaatst naar een opslag in de berg. Doordat de Batteria ongeschonden WOI uit is gekomen, is het tegenwoordig ook open voor bezoek. Het derde fort (Predel; RP 15) deed ook dienst als wapenopslag, maar stortte grotendeels in door verwaarlozing na WOI. Verderop de route kom je ook nog langs Fort Kluže (RP 18).
Indien je belangstelling hebt om een fort te bezoeken en meer te leren over de bergoorlogen in dit gebied, dan is het interessant om bij Fort Kluže (RP 18) of Batteria del Predil (RP 14) te stoppen en rond te gaan kijken. Zeker gezien de lengte van de route is het lastig alle forten te bezoeken.

Maar voordat je langs Fort Kluže komt, maak je eerst een indrukwekkende klim naar het hoogste punt van de Mangartpas. Deze doodlopende bergpas is de hoogste geasfalteerde bergpas van de Julische Alpen en Slovenië. Aan de voet van de pas staat een tolhokje. Soms is deze bemand, soms niet. In het laatste geval kun je gewoon doorrijden, in het eerste geval betaal je een klein bedrag dat zichzelf absoluut terugverdient.
De weg slingert langs steile bergwanden en een aantal tunnels naar een hoogte van 2060 meter. Bovenop de berg kun je een ronde rijden en weer dezelfde weg naar beneden volgen. Voordat je naar beneden gaat, kun je stoppen bij Viewpoint Mangartsko Sedlo (fotostop RP 17). Hier heb je een spannend fotomoment. Vanaf de parkeerplaats is het een korte wandeling naar de Lahnscharte. Vanaf dit deel van de berg heb je een spectaculair uitzicht op de Italiaanse bergen en valleien met onder andere Lago di Fusine Inferiore (meer). Het spectaculaire aan dit uitzicht is met name de 600m steile drop in de bergwand onder je voeten. Het is dus goed opletten waar je loopt!

Na de Mangartpas rij je het gebied van de vallei van de Soča rivier in. Hier kom je onder andere het eerdergenoemde Fort Kluže tegen, maar ook een militaire begraafplaats (RP 19) om de meer dan 200.000 Oostenrijks-Hongaarse aan het Isonzo-front gevallen soldaten te herdenken.

Gelukkig heeft het gebied ook veel moois te bieden. Vanwege de smaragd-groene kleur en de wilde stroming van het water komen veel toeristen op dit gebied af om te wandelen, toeren en raften. Zo zijn bijvoorbeeld de Soča Grand Canyon (rp 20) en Soča Gorge (rp 21) twee bijzondere punten in de rivier. Hier is goed te zien hoe de rivier haar weg door het landschap heeft gesneden. Bij de gorge zijn ook mogelijkheden om even te pauzeren bij een lokaal restaurant. In grote delen van de rivier kun je, ter verkoeling, zwemmen. Zeker bij de Grand Canyon kan dit de moeite waard zijn, door de mooie groene natuurlijke baden in de rivier.
De route vervolgt zich verder langs de Soča rivier naar het Noorden over de Vršič -pas. Indien je tijd en belangstelling hebt, kun je bij rp 22 afwijken van de route om de oorsprong van de Vršič rivier te bezoeken. Bij laag water kun je tot aan de bron van de Soča geraken.

Met in totaal 50 haarspeldbochten is de Vršič pas een fenomenale pas in de Oostelijke Julische Alpen. Hier rijden is een groot genot. De uitzichten zijn majestueus en de bochten heerlijk. Vooral aan de Zuidkant is het genieten van de goeie wegkwaliteit. De afdaling aan de Zuidkant daarentegen biedt een mooie uitdaging evenals inzicht in de Eerste Wereldoorlog. De pas is aangelegd door Russische krijgsgevangenen tijdens WOI als militaire weg door het Isonzodal. Door een zware lawine in 1916 kwamen meer dan 400 soldaten om. Ter nagedachtenis aan deze soldaten is een mooie houten kapel langs de route gebouwd (rp 27). Vanaf de parkeerplaats is het een korte wandeling naar de kapel.

De pas leidt je uiteindelijk naar Kransjka Gora, het grootste skigebied van Slovenië. Van hieruit is het even bijkomen van het harde werken op de pas. Een welverdiende pauze kan dan ook ingelast worden bij Restaurant Rožca (rp 27). Je kunt hier dan ook met je motormaatjes bespreken hoe je het laatste deel naar Bled wilt rijden. Deze route buigt bij rp 28 af naar het Zuiden en vervolgt haar weg via de Radovna vallei naar Bled. Deze weg is (onder normale omstandigheden) ondanks het onverharde karakter zeer goed te rijden. Het is een goed aangestampt brede gravelweg en aangenaam te rijden. De weg is rustig en slingert door de bossen, langs een aantal heuvels en weides richting Bled. De doorgaande weg (201 en 452) naar Bled daarentegen is druk, recht toe recht aan en weinig inspirerend. Indien het reeds laat is en je wilt snel in het hotel aankomen, dan is dit het beste alternatief. Heb je nog tijd, energie en schrikt een onverharde gravelweg je niet af, kies dan de route gewoon te vervolgen.

Na een paar laatste onverharde kilometers, komt de drukte van de stad Bled je tegemoet. Onderweg kun je nog even tanken om daarna bij het hotel je motoren te parkeren. Vergeet niet de benen te strekken en een wandeling naar het meer van Bled te maken.

Deze route krijgt 5 sterren. Helaas is dit het maximale aantal sterren, dat aan een route toegekend kan worden. Het verdient er stiekem namelijk wel meer. Het deel van de route in Italië is al heel mooi, maar zodra het meer van Predil (Lago del Predil) in beeld komt, besef je dat het vandaag echt een hele mooie dag gaat worden. De natuurgebieden zijn indrukwekkend mooi, ongeschonden en overdonderend. Tevens is dit gebied zo rijk aan historie, dat het eigenlijk meer aandacht verdient dan alleen maar bezoekjes als onderdeel van een motorrit.