Langs de rivier Pend Oreille verlaten we de staat Idaho. We rijden via mooie landelijke wegen door de Flathead Indian Reservation, het thuisland van drie indianenstammen: de 'Bitterroot Salish', de 'Kootenai' en de 'Pend d'Oreilles' die leefden van zowel buffeljacht als zalmvisserij.

De Bitterroot Salish (of Flathead, Salish, Selish) zijn een Salish-sprekende groep indianen en een van de drie stammen van de Confederated Salish en Kootenai Tribes van de Flathead Nation in Montana.

The Flathead Reservation is ook de thuisbasis voor de Kootenai- en Pend d'Oreilles-stammen. Bitterroot Salish of Flathead woonde oorspronkelijk in een gebied ten westen van Billings, Montana dat zich uitstrekt tot de continentale kloof in het westen en zuiden van Great Falls, Montana dat zich uitstrekt tot de grens tussen Montana en Wyoming. Van daaruit trokken ze later naar het westen naar de Bitterroot-vallei. Op verzoek werd hier in 1841 een katholieke missie gebouwd. In 1891 werden ze met geweld verplaatst naar The Flathead Reservation.
-----
De Pend d'Orille, ook bekend als het Kalispel, zijn inheemse volkeren van het Noordwestplateau. Tegenwoordig wonen velen van hen in Montana en het oosten van Washington. De Kalispel-volkeren verwezen naar hun primaire stammen als Kaniksu.
Hun traditionele territorium bevond zich langs de oevers van de rivieren Flathead River, Clark Fork en Pend Oreille. Het strekte zich uit van ongeveer de huidige Plains, Montana, westwaarts langs de Clark Fork-rivier, tot Lake Pend Oreille en Priest Lake in Idaho, en de Pend Oreille River (Ntxwe, wat "rivier" betekent) in Oost-Washington en in British Columbia (Canada).
Ze leefden traditioneel in veel stammen, oorspronkelijk waarschijnlijk elf stammen, en zijn over het algemeen geografisch en cultureel verdeeld in twee groepen:
1. De "stroomopwaartse mensen" of Upper Kalispel (of "Upper Pend d'Orille") worden gewoonlijk de Pend d'Oreille genoemd. Ze stonden ook bekend als Kullyspelm of Ql̓ispé ("Camas People") en zijn nu ingeschreven in de federaal erkende Confederated Salish en Kootenai Tribes van de Flathead Nation in Montana.

2. De "downstream-mensen" of Lower Kalispel (of "Lower Pend d'Orille") worden gewoonlijk het Kalispel genoemd. Ze stonden ook bekend als Silkatkmlschi of Sɫq̓etkʷmsčin̓t ("Mensen die langs de oever van het brede water leven"), omdat ze rond het Flathead-meer (Čɫq̓étkʷ - "Breed water") waren gevestigd. Vandaag zijn ze ingeschreven in de Kalispel Tribe of Indianen in Washington en sommige families maken deel uit van de Coeur d´Alene Tribe in Idaho.
Sommige Kalispel zijn ingeschreven in de Confederated Tribes of the Colville Reservation in Oost-Washington. Voorafgaand aan kolonisatie door Europese Amerikanen, was Chewelah de thuisbasis van een band van de Lower Kalispel-mensen. De band stond bekend als de Slet̓éw̓si, wat "vallei mensen" betekent. De Chewelah Band of Indianen maakt momenteel deel uit van de Spokane Tribe of Indians of Washington.
-----
Kootenai, historisch gezien bezetten de Kootenai-stammen, gebieden langs de Kootenai-rivier, in delen van Montana, Idaho en British Columbia. Hoewel ze geen gemeenschappelijke taal deelden met een andere groep, waren ze nauw verbonden met de Flatheads en de Kalispel Pend Oreilles door gemeenschappelijke gebieden en huwelijken. Hun levensstijl was afhankelijk van jagen, vissen en het verzamelen van wortels en bessen. De steunpilaar van hun dieet was zalm, zetmeelrijke wortels en bollen. Hun cultuur was semi-nomadisch, met permanente winterdorpen in de buurt van goede visstekken. Hun sociale structuur was gebaseerd op de uitgebreide familiegroepen. Kleding werd gemaakt van geweven schors en plantenvezels; lodges waren conische hutten gebouwd van een paalframe bedekt met stormmatten. Basketry levert de meeste gebruiksvoorwerpen, waaronder bekers, kommen en opbergzakken. Net als bij andere stammen liet de Dawes-wet van 1877 de volkstoewijzingen en de volkstoewijzingen die zij uit het Verdrag van 1855 hadden ontvangen, verloren. Veel van hun oorspronkelijke grondgebied is nu in handen van niet-indianen. Momenteel wonen ze op een reservering van 2.695 hectare. Ze opereren onder een grondwet geschreven na de Wheeler-Howard Act.

In deze 4 sterren route rijd je over mooie goede wegen, en door een schitterende omgeving, cultuur snuiven in het indianenreservaat waar je zeker 1 of meerdere keren zult stoppen.

Geschiedenis:
John Work, een agent voor The Hudson's Bay Company, richtte Fort Colvile in de buurt van de bonthandelplaats Kettle Falls in 1825 op. Het verving het Spokane House en de Flathead Post als het belangrijkste handelscentrum aan de Upper Columbia River.
Amerikanen wilden ook op dit grondgebied opereren. In de eerste helft van de 19e eeuw ontstond het grensgeschil in Oregon (of de kwestie Oregon) als gevolg van concurrerende Britse en Amerikaanse claims op de Pacific Northwest. Het werd geregeld door het Verdrag van Oregon van 1846, dat de nieuwe grens tussen Canada en de Verenigde Staten legde aan de 49e Parallel, ten noorden van Fort Colville. De post werd nog enige tijd gebruikt als een centrum voor mijnbouw en transport / bevoorradingsondersteuning in verband met goudkoorts in de jaren 1850 en 1860, met name met de Holcomb Valley Gold Rush in Californië. Nadat het in 1870 was verlaten, stonden sommige gebouwen tot laat in 1910. De site werd overspoeld door Lake Roosevelt na de bouw van de Grand Coulee Dam aan de Columbia River.

Het archeologische district Kettle Falls, inclusief 17 pre-contact sites, evenals Fort Colville en St. Paul's Mission, werden in 1974 toegevoegd aan het National Register of Historic Places. Sommige archeologische studies werden gedaan in de jaren 1960 toen het meer werd verlaagd voor extra dam constructie en anderen zijn ondernomen. Het district is zeer belangrijk voor pre-contact en later inheemse Amerikaanse en Amerikaanse geschiedenis.

In 1859 vestigde het Amerikaanse leger een nieuw Fort Colville in Pinkney City, Washington, ongeveer 3 mijl ten NO van de huidige stad Colville. Dat fort werd verlaten in 1882. Eind 1871, met de resolutie van Hudson's Bay Company landclaims, gaf gouverneur Edward Selig Salomon opdracht aan John Wynne om die landen te accepteren, inclusief die momenteel deel uitmaken van de stad Colville. Stadsontwikkeling verhuisde naar de huidige locatie in de Colville River Valley vóór 1882. In januari 1883 diende WF Hooker het eerste plat in Stevens County in met de naam "Belmont" of "Bellmond". Hij werd aangemoedigd om te veranderen de naam naar Colville, zodat de provinciehoofdstad naar deze locatie kon worden verplaatst. Op 28 december 1883 hielden de Stevens County Board of County Commissioners, inclusief districtscommissaris John U. Hofstetter, een speciale sessie over het verwijderen van districtsrecords naar Colville van de provinciehoofdstad Pinkney City. In die vergadering lieten commissarissen de stadsgevangenis naar Colville verhuizen, als de eigenaren een stuk grond voor provinciekantoren voorzagen. County officieren mochten verhuizen naar een gebouw van John U. Hofstetter. Op 1 januari 1884 verhuisde het gerechtsgebouw van Stevens County naar Colville. Stadstraditie zegt dat Colville werd opgericht door John U. Hofstetter. Het werd officieel opgenomen als een stad op 7 juni 1890.
In de jaren 1950 werd het Colville Air Force Station ontwikkeld en geëxploiteerd in de heuvels boven de stad als onderdeel van het netwerk van radarstations van het Air Defense Command. Vandaag staan ​​er nog enkele gebouwen op de site. Het wordt grotendeels gebruikt door paintballers.