In de Alpen rondrijden is een hele ervaring. De éne bocht ben je nog niet door of de volgende dient zich alweer aan. Vanuit het dal al klimmend het landschap zien veranderen van bosrijke hellingen met klaterende watervallen tot aan alpenweides waar geen boom meer te vinden is en asfaltwegen die de eeuwige sneeuw doorklieven. Boven op de berg aangekomen genieten van fenomenale uitzichten over de omliggende besneeuwde bergtoppen, alsof je op het dak van de wereld staat. Dat is voor mij puur genieten en daarom waardeer ik deze route met 5 sterren.

De route begint bij hotel Tellsplatte aan de geweldig mooie Vierwaldstätter See. Het eerste stuk rij je langs het water, af en toe wordt het fraaie uitzicht onderbroken door een tunnel. In Burglen volg je de route richting de Klausenpas, welke al snel bereikt is. Na goed en wel 10 kilometer gereden te hebben bevind je je alweer tussen de groene weides waartussen het asfalt prachtig krullend is aangelegd. Waar je ook kijkt, het is een genot om te zien. Zwitserland op z'n best.
De Klausenpass is van oudsher niet zo belangrijk als andere bergpassen, alhoewel het wel de enige in de regio is. In 1899 werd de pasweg geopend, die later weinig aangepast is, alleen opnieuw geasfalteerd. Het grootste deel van de pasweg is behoorlijk smal. Vanwege de hoge kosten is de Klausenpass in de winter gesloten. Omdat hij moeilijk te combineren is met andere bergpassen, is de Klausenpass niet zo populair als bijvoorbeeld de Furkapass of Grimselpass. Dat maakt 'm echter niet minder mooi.
De klim naar de top van de Klausenpas gaat gepaard met geweldige uitzichten over groene dalen en besneeuwde bergtoppen. Eenmaal op de top heb je een prachtig vergezicht over de weg die je zojuist afgelegd hebt. Zeker een fotootje van maken!

Na de laatste haarspeldbocht van de Klausenpas slinger je door het dal richting Mollis en Oberurnen. In deze laatste plaats is het tijd voor een welverdiende kop koffie. Vanaf het verhoogde terras van dit etablissement heb je een prettig uitzicht terwijl je van je koffie geniet.

Na de koffie slinger je nog een tijdje over de weg met nummer 3 om vervolgens in Schübelbach naar links af te slaan om te beginnen aan de beklimming van de Sattelegg, een pas met een pashoogte van 1190 meter. Ondanks deze geringe hoogte is er toch een wintersportgebied boven op deze pas. Met maar liefst 1 kilometer en 1 lift. Maar toch, met sneeuw kun je de op de lange latten. Hopelijk zie je tijdens het rijden van deze route geen sneeuw en kun je heerlijk genieten van het moois dat deze pas te bieden heeft. Dat zijn naast het mooie groene landschap heerlijke bochten! Een paar haarspeldbochten aan het begin en verder lekkere doordraaiers.
Onderaan de afdaling van de Sattelegg kom je uit bij de Sihlsee, een kunstmatig meer dat is ontstaan door de rivier de Sihl af te dammen en een deel van de bovenste Sihl-vallei onder water te zetten. Het meer is qua oppervlakte het grootste kunstmatige meer van Zwitserland met een maximale lengte van 8,5 kilometer en een maximale breedte van 2,5 kilometer. De maximale diepte is 17 meter en het heeft een geschatte inhoud van 96.000.000 m3.

De route loopt vanaf de Sihlsee richting de Ratenpas, een pas met een hoogte van 1077 meter. De pas heeft een paar geweldige bochten waar je vrij snel doorheen bent, de pas kent een lengte van ongeveer 9 kilometer. Geen spectaculaire afstand, maar het geweldig strakke asfalt en het uitzicht over de groene almen maakt dat meer dan goed.

Onderaan de afdaling ben je aangekomen bij de Ägerisee, een meer van 7,2 km². De belangrijkste instroom is de Hüribach, de uitstroom is de Lorze. De Ägerisee wordt sinds 1992 gebruikt als drinkwaterreservoir. Er wordt daarvoor nog steeds water uit het meer gebruikt.

Nadat je de Ägerisee achter je gelaten hebt bestaat de mogelijkheid om bij Baar de plaatselijk druipsteengrotten in de Lorze-vallei te bezichtigen. De grotten van Höllgrotten zijn anders dan alle andere druipsteengrotten ter wereld. Terwijl andere grotten door ondergrondse waterlopen in een proces van miljoenen jaren uit vast gesteente werden gehouwen, werden de Höllgrotten-grotten aan de oppervlakte gevormd in een relatief korte periode van ongeveer 3000 jaar, waardoor ze relatief "jong" zijn. Zeker een bezoekje waard!

Na het ondergrondse natuurschoon is het de hoogste tijd om de inwendige mens te gaan verzorgen. Dit is goed te doen bij Restaurant Buchenegg, gelegen op een prachtige locatie met een groot buitenterras waarvandaan je een geweldig uitzicht hebt over de lagergelegen vallei. Loop maar eens naar de rand van het terras. Vergeet de fotocamera niet!

De route meandert verder door de geweldig mooie omgeving. Dan weer prachtige groene weides waar je tussendoor rijdt, dan weer stukken bos waar geen einde aan lijkt te komen. Ongemerkt rij je zo richting de Duitse grens.
Voordat je echter de grens met Duitsland bereikt ligt eerst nog de Salhöhepas op de route. Dit is de laatste Zwitserse pas in deze route en heeft een pashoogte van 779 meter. De weg eroverheen is echter om te smullen en af en toe zie je echt wel dat je op hoogte rijdt. De weg trakteert je op een serie geweldige bochten!
Boven op de pas is er een prima gelegenheid voor een korte pauze om te genieten van een kop koffie of een ander drankje.
Ook in de afdaling is het smullen geblazen van het kronkelende asfalt en de mooie uitzichten die je te zien krijgt. Het gekronkel gaat door tot Laufenburg waar je de Rijn oversteekt en daarmee Zwitserland achter je laat. Het prachtige Zwitserse land wordt verruild door een andere geweldige streek: Het Zwarte Woud. Ook hier is het heerlijk sturen en niet geheel onbelangrijk: De politie houdt 20km/h langer het bonnenboekje in de zak. En áls ze het dan tevoorschijn halen zijn de sancties relatief laag, zeker voor Nederlandse begrippen.

Na de eerste kilometers door het Zwarte Woud kom je aan bij Alemannenhof Hotel Engel in Rickenbach. Geweldig terras en een gastvrouw die weet hoe ze een stel motorrijders tevreden moet houden: Lekker eten en een goede pot bier!

Veel plezier bij het rijden van deze route!