De route start in een noordoostelijke richting. Al na enkele kilometers zijn er aan beide kanten van de weg dichte bossen. Deze bossen, vaak onderdeel van grote Nationale Parken, gaan de komende uren het beeld bepalen.
Voor de route zo'n Nationaal Park binnen gaat is restaurant Vilkasalė een mooie plek voor een kop koffie.

Het Labanoro Regional Park een prachtig en divers beschermd gebied in het oosten van Litouwen, dat delen van de districten Švenčionys, Molėtai en Utena beslaat. Het park werd opgericht in 1992 en beslaat ongeveer 553 vierkante kilometer, waardoor het het grootste regionale park in Litouwen is.
Het park staat bekend om zijn rijke biodiversiteit, met een verscheidenheid aan landschappen, waaronder dichte bossen, talrijke meren en wetlands. Ongeveer 80% van het park is bedekt met bossen, voornamelijk dennenbossen. Het park herbergt ongeveer 285 meren, waaronder de indrukwekkende Zwarte en Witte Lakajai, Stirniai en Siesartis meren. Deze waterlichamen, samen met de rivieren en beken van het park, creëren een schilderachtige en serene omgeving.
Het Labanoro Regional Park is ook een toevluchtsoord voor wilde dieren, met veel beschermde plant- en diersoorten. Het park is beroemd om zijn populaties elanden, wolven en lynxen. Daarnaast bevat het park verschillende culturele erfgoedsites, waaronder oude grafheuvels, oude nederzettingen en traditionele houten architectuur.
Het park biedt verschillende recreatieve activiteiten, zoals wandelen, vogels kijken en watersporten, waardoor het een populaire bestemming is voor natuurliefhebbers en toeristen.

De route loopt vlak langs Visaginas. De plaats die speciaal gebouwd is voor de Ignalina kerncentrale. De Ignalina kerncentrale was vergelijkbaar met de Tsjernobyl kerncentrale, zowel qua ontwerp als qua gebrek aan een robuust containmentsysteem. Vanwege deze overeenkomsten en de zorgen over de veiligheid, stemde Litouwen ermee in om de centrale te sluiten als onderdeel van de toetreding tot de Europese Unie. De eerste reactor werd stilgelegd in december 2004 en de tweede reactor in december 2009.
De centrale leverde ongeveer 70% van de elektriciteitsvraag van Litouwen en was verantwoordelijk voor 25% van de elektriciteitsproductiecapaciteit van het land. Na de sluiting van de centrale zijn er voorstellen gedaan om een nieuwe kerncentrale op dezelfde locatie te bouwen, maar deze plannen zijn nog niet gerealiseerd.

Vlak voor de grens met Estland is in dit dunbevolkte gebied RestoBaZar in Zarasai een heerlijke plek voor de lunch.

In Estland volgt de route al gauw de Daugava rivier. De Daugava rivier, ook bekend als de Westelijke Dvina of de Väina rivier, is een grote rivier die ontspringt in de Valdai heuvels in Rusland. De rivier stroomt door Wit-Rusland en Letland en mondt uit in de Golf van Riga in de Oostzee. De totale lengte van de Daugava is ongeveer 1.020 kilometer, waarvan 352 kilometer door Letland stroomt en 325 kilometer door Rusland.
De Daugava rivier heeft een belangrijke historische en culturele betekenis. In de middeleeuwen was de rivier een onderdeel van de handelsroute van de Varangians naar de Grieken, een belangrijke route voor de handel in bont en Byzantijns zilver. De rivier is ook een nationaal symbool in Letland en wordt vaak genoemd in literatuur en muziek.

Na het verlaten van de rivieroever restten slechts nog zo'n 130km tot de stadsgrens van Riga. Het laatste gedeelte van de route loopt door een groen, gloeiend en waterrijk stuk Estland.

Riga is een duidelijk andere stad dan Vilnius waar deze route begon. Riga, de hoofdstad van Letland, is een stad met een rijke geschiedenis en een levendige cultuur. Gelegen aan de oevers van de Daugava rivier, is Riga de grootste stad van de Baltische staten en een belangrijk economisch, cultureel en politiek centrum in de regio. Het bezoeken waard in Riga zijn onder andere de Oude Stad, de Dom van Riga en het Vrijheidsmonument.