Van elke Tanktastocht hoop je iets op te steken. De mens is tenslotte meer dan een optelsom van het aantal kilometers dat hij heeft gereden. In dat opzicht biedt deze eerste TTT van het seizoen weer een paar mooie verrassingen. Neem nu die Jan Vayne, je kent hem wel. De man met die lange lokken die zo graag achter de piano plaatsneemt. Die komt uit Zuidwolde. So what, hoor ik je al mopperen, kan mij het schelen. Nou, Zuidwolde ligt in het Overijsselse veengebied en Jan wordt ervan verdacht dat hij, speels als hij is, van Veen(je) Vayne heeft gemaakt. Dat werpt weer een heel ander licht op de man.
Nog zoiets. Deze TTT leidt van Zwolle via het slagenlandschap in het noorden van Overijssel naar het dal van de Overijsselse Vecht en zo weer terug. Je mag gerust zeggen dat dit de kroon op de biblebelt van Nederland is, met als onbetwiste hoofdstad Staphorst. Maar liefst 2.300 plaatsen telt de dorpskerk en hij loopt op zondag tot tweemaal toe helemaal vol. Uitgerekend hier, om precies te zijn in Rouveen, kenden ze tot de Tweede Wereldoorlog het zogenoemde nachtvrij-luik. ‘Hierdoor kon een jongen zich toegang verschaffen tot de woning en het bed van een meisje, om elkaar beter te leren kennen'. Natuurlijk….. En dat in het hart van de biblebelt, daar begrijp ik nu weer niks van.

Je opend het seizoen in Zwolle en voor diegenen onder ons die daar nog nooit zijn geweest: spring op je motor en rijd er spoorslags heen. Waanzinnig, wat een fijne stad! Natuurlijk, het is weer grachten als vanouds, met al halsgeveltjes, klokgeveltjes en trapgeveltjes wat de klok slaat, maar die dingen vervelen nooit! En dan heeft Zwolle ook nog eens een paar heel mooie pleinen, zoals de Melkmarkt en de Grote Markt en het Grote Kerkplein, die moeiteloos in elkaar overlopen. Denk nu niet: allemaal ouwe meuk, ik geloof het wel. Dan kun je namelijk zomaar museum de Fundatie mislopen en laat dat nu een aantal jaren geleden een krankzinnige uitbreiding hebben ondergaan. Boven op het dak van het neoclassicistische gebouw zette architect Hubert-Jan Henket een soort wolk, bekleed met 55.000 witblauwe tegels. Je moet maar durven, en het werkt ook nog. Vlakbij trouwens ligt de Herman Brood Experience, genoemd naar de meest bekende junk/muzikant van de stad.
Tijd om te gaan rijden en geloof het of niet, maar al heel snel is het bijzonder raak. Via de Doornweg zit je zo op de Glinthuisweg, een oud dijkje met links de Overijsselse Vecht en rechts het open veenweidenlandschap. Fijner bestaat niet, totdat je even later de Gennerdijk oprijd, richting Hasselt. Dat zoiets bestaat, vraag je je af, zo smal en zo kronkelig en vooral zo stil; niet één motor gezien, laat staan een hele club. Dat kán een verademing zijn.

Hasselt is typisch zo’n plek waar je nooit komt en dat biedt over en weer ruimte voor verrassingen. Als je in café De Zon aan de Markt een bakkie doet, denken de bezoekers: ‘Wat komen die hier doen?’ Op jouw beurt kijk je je onze ogen uit als je over de Brouwersgracht, Prinsengracht en de Hoogstraat rijd. Hasselt is een prachtig oud Hanzestadje en nog lekker zichzelf, zonder al te veel pottenkijkers.
Daarna duik je het slagenlandschap in dat zich door de vervening in de kop van Overijssel heeft ontwikkeld. Het betekent lange rechte wegen in een open vlak land met strakke sloten en rietkragen die buigen in de wind. Iets voor doorzetters, denk ik, om later in Wikipedia het bewijs te vinden, want wie groeiden er in deze streken op? Gerard Nijboer de marathonloper en Anna van der Breggen de wielrenster en Gretha Smit de schaatsster; allemaal natuurlijk gewend aan tegenwind en ijzige koude.
Midden in dat open land ligt Staphorst, niet veel meer dan een lang lint van boerderijen; beeldschoon zoals ze zich langs de Oude Rijksweg aaneenrijgen. Wonderlijk om een vrouw in klederdracht in de weer te zien met een bladblazer; een vreemde combinatie van moderniteit en traditie. In het museum leer je onder meer dat het tot de Tweede Wereldoorlog de gewoonte was rechtop te slapen omdat te veel bloed niet goed zou zijn voor de hersens, dat oorijzers oorspronkelijk bedoeld waren om het mutsje op zijn plaats te houden en dat de zondagsrust in Staphorst, met de grootste Hersteld Hervormde Kerk van Nederland, nog steeds in ere werd gehouden. In de praktijk betekent dat geen tv kijken, niet fietsen en ook geen autorijden.

Het meeste plezier beleef je echter aan de collectie oude brommers en motoren van Jan Brakke (67). Hij heeft wat moois staan aan de Oude Rijksweg 311. Voornamelijk BMW’s, maar ook een Matchless 741, waarvan er vermoedelijk maar één op de wereld bestaat. Toch treks de Nimbus met zijspan uit 1935 de meeste aandacht, deze viercilinder met bovenliggende nokkenas en – je gelooft het niet – open klepstoters, alsof het apparaat lééft! Verder heeft hij nog zijn oude Kreidler staan van toen hij zestien was, een Eysink Record, een Gabbiano en een Royal Nord, met zijn 180 graden spatbord. Een prachtige collectie, uit pure liefde ontstaan, en Jan is niet te beroerd zijn liefde met anderen te delen. Gewoon langsrijden of anders even bellen (06-51044994).