Route 01 vanaf Picton begint bij het tankstation net buiten de veerhaven. Misschien heb je ervoor gekozen om de routes van deze tour te gebruiken in combinatie met de tour van het Noordereiland die ik heb toegevoegd aan de MRA RouteXpert Library. Dan ben je aan het formaat gewend, deze route gaat verder van de 09 Wanganui naar Wellington (North Island Tour).

Als je Picton verlaat met een volle tank brandstof, kom je binnenkort door de Para Wetlands. De skeletten van dode wilgen die je zult zien, maken deel uit van de instandhoudingsinspanningen om dit moerasgebied in zijn natuurlijke staat terug te brengen. Vis en wild, waarvoor een vergunning is verleend door de NZ-regering, hebben de meeste wilgen vergiftigd en er wordt gewerkt aan een herstelplan om de resterende wetlands opnieuw te beplanten in inheemse soorten. De vergiftigingscampagne was niet zonder controverse, aangezien het grote aantallen dode wilgen heeft achtergelaten die onpraktisch zijn om te verwijderen, maar die nog enkele jaren zullen blijven totdat ze op natuurlijke wijze vergaan. Het 122 hectare grote wetland tussen Tuamarina en Koromiko is het grootste natuurlijke wetland in de regio. Door het moerasland terug te brengen in zijn oude staat, zijn de watervogels en vispopulaties toegenomen, evenals de hergroei van inheemse bomen en de waterkwaliteit verbeterd.

Je passeert dan Lake Grassmere aan je linkerhand, dit wordt al sinds 1943 gebruikt voor de zoutwinning. Zeewater, vers uit de Stille Oceaan, wordt in Lake Grassmere gepompt. Warme noordwestenwinden waaien over het blootgestelde meer, waardoor het water verdampt en de zoutconcentratie toeneemt. Het zeer zoute water wordt in diepe wachthokken gepompt en vervolgens in ondiepe kristallisatievijvers. Terwijl het water blijft verdampen, vormt zich zout als een korst op de bodem van de vijvers. Het resterende water wordt weggepompt en het gedroogde zout wordt geoogst, geplet, gewassen en verplaatst door gigantische transportbanden om enorme hopen sprankelende witte kristallen te vormen.

Je zult snel de sprankelende Stille Zuidzee zien als je verder naar het zuiden reist over State Highway 1 en deze vervolgens ongeveer 40 km volgt, helemaal naar het zuiden naar het Kaikoura-schiereiland. Er is een geweldig uitzicht op het schiereiland en is zeker een bezoek waard. Het schiereiland wordt al ongeveer 1000 jaar bewoond door Maori en door Europeanen sinds de jaren 1800, toen de walvisjacht begon voor de kust van Kaikōura. Sinds het einde van de walvisvangst in 1922 mogen walvissen gedijen en de regio is nu een populaire bestemming om walvissen te spotten.

Je begint nu het binnenland in te trekken op de nogal toepasselijk genaamde 'Inland Road'! Dit is een fantastische weg met veel bochten en zelfs enkele haarspeldbochten door dit heuvelachtige landschap, de rechtere stukken smeken je gewoon om de kranen een beetje open te zetten. Ik heb een lunchstop voorgesteld aan het einde van deze weg bij een klein stadje genaamd Waiau, je kunt hier ook weer tanken.
Van 1919 tot 1978 was Waiau het eindpunt van de Waiau Branch, een zijlijnspoorlijn die naar de stad liep vanaf een kruising met de Main North Line in Waipara. Er waren voorstellen om deze lijn buiten Waiau uit te breiden als onderdeel van de Main North Line en er werd ongeveer 3 km formatie gemaakt voor een route naar Kaikoura, maar de bouw stopte en er werd gekozen voor een kustroute via Parnassus en Hundalee voor de Main North. Lijn in plaats daarvan. Waiau werd zwaar getroffen door de aardbeving in Kaikoura in 2016, aangezien het epicentrum slechts 15 km verwijderd was. In 2021 draagt de stad nog steeds veel littekens van de aardbeving.
Waiau deelt zijn naam met verschillende veel kleinere nederzettingen en boerengemeenschappen in Nieuw-Zeeland. De naam is Maori, en betekent stromend water, de Waiau-rivier ligt aan de rand van de stad.

Na de lunch ben je al snel op de Lewis Pass road, een andere fantastische weg waar de heuvels langzaam in bergen veranderen. De Hanmer Range is te zien na het passeren van de kruising voor Hanmer Springs. De hoogste top in het assortiment is Miromiro, hoog op 1875 m en vaak met sneeuw bedekt. De route heeft nu een meer alpine uitstraling gekregen en er is een geweldige kans om je benen te strekken en te genieten van het prachtige uitzicht als je de top van de Lewis Pass-weg nadert. Kijk uit voor het St James Walkway-bord aan je rechterkant, ik heb hier een roze routepunt en een parkeer-POI geplaatst om het te markeren. De koptekstfoto van deze recensie laat zien wat u kunt verwachten.
De regionale grens van Canterbury tot West Coast is hier ook en slechts een paar honderd meter verder is het hoogste punt van de Lewis Pass en deze route.
U nadert nu het einde van deze route bij Springs Junction. Door de afgelegen ligging van dit gebied is de accommodatie verspreid. Er is een hotel, camping en motel aan deze weg voordat je het einde van deze route bereikt bij een motel in Springs Junction, ik heb hieronder links voor alle vier opgenomen. De eerste die je bereikt is het Maruia Springs Thermal Resort en zoals de naam al doet vermoeden, kun je hier allerlei soorten behandelingen krijgen en ze hebben ook glamping- en kampeerplaatsen.
Genieten.