Dank zij de aardbeving van 1929, waarbij een groot deel van Santa Barbara tegen de grond ging, heeft downtown een heel specifieke mission-sfeer met zijn roodgepande daken, stuco muren en galerijen waar het maar even kan. De stadsbestuurders waren in de jaren van wederopbouw zo gegrepen door de Spanish revival die toen populair was, dat ze consistent de hele stad zo hebben opgezet. Daardoor heeft het meer van een Middellands Zee stadje dan van een Amerikaanse stad waar planning altijd de tweede viool speelde. Afgezien van bekenden die hier genieten van het leven (Amerika fotograaf David Muench bijvoorbeeld) is een bezoek aan twee plekken in Santa Barbara de moeite waard: de missiepost en een heel leuke boekwinkel, Earthling Books. De missiepost was een van de belangrijkste in de keten. De kerk is goed gerestaureerd en het museum is een van de betere aan de keten.

Big Sur
Bixby Creek Bridge is dus de toegangspoort tot het wildere gedeelte van Route One. De brug zelf werd in 1932 gebouwd en was toen de langste betonnen brug ter wereld. De oude kustweg volgt de rand van de rivier om bij Andrew Molera State Park weer aan te sluiten op Route One. Dit state park ligt op het terrein van een van de eerste nederzettingen aan dit stuk kust. John 'Juan Bautista' Roger Cooper kwam hier in de jaren vijftig van de vorige eeuw, bouwde een cabin en zette een veeranch op. Om te kamperen is dit een uitstekende plek.

Iets verder ligt Big Sur (naar El Pais Grande del Sur: het grote stuk ten zuiden van Carmel), de beboste vallei van de Big Sur River. Het dorpje Big Sur stelt niet veel voor. Tot ver in de twintigste eeuw was het een achterafplaatsje, het enige echte dorp tussen Monterey (Carmel) en Hearst Castle. De naam Big Sur wordt gebruikt voor het hele stuk kust tussen Point Sur Lighthouse en San Simeon (Hearst Castle). Van de hele westkust van de Verenigde Staten die eigenlijk overal de moeite waard is, vormt dit wel het spectaculairste gedeelte, met de bergen die meer dan vijftienhonderd meter uit zee rijzen, waarin de weg lijkt uitgekerfd. Big Sur Village was ooit zo ongeveer het einde van de beschaving. Tot 1954 was er geen elektriciteit. Dat maakte de plek aantrekkelijk voor de schrijver Henry Miller en zijn vrienden. Tussen 1945 en 1962 woonde Miller regelmatig in de heuvels - de rustiger perioden van zijn leven. Het lokte ook de hippies aan die in de jaren zestig hier bacchanalen aanrichtten, de journalist Hunter Thompson (beter bekend als Gonzo) verbleef er toen enige jaren. Tegenwoordig zijn het veeleer New-Age-adepten en ecotoeristen die hier aanleggen.

De uitzichten zijn fantastisch maar alleen kijken is niet voldoende. Stranden en bossen maken dit tot een outdoors-gebied; dat is de reden dat de mensen hier komen. Je kan bijvoorbeeld een wandeling in Julia Pfeiffer Burns State Park maken voor een picknick of zoek Pfeiffer Beach op.

Ten zuiden van Big Sur begint het stuk kust dat tot 1937 inderdaad letterlijk onbegaanbaar was. De tweebaansweg werd aangelegd na twintig jaar constructie, onder meer door dwangarbeiders (veroordeelde gevangenen). Het landschap wordt ruwer, indrukwekkender. De bomen verdwijnen en de weg die steeds dichter tegen de bergwand aanschurkt, eist alle aandacht op. Waarschuwingen voor rotsverschuivingen zijn geen loze kreten - de kans dat je om een schuifpartij heen moet rijden, is aanzienlijk.
Verder op de route, San Simeon (Hearst Castle), ten zuiden van Big Sur Village ligt Jules Pfeiffer Burns State Park. Het park ligt aan beide zijden van Route One en biedt behalve een waterval mooie uitzichten op de Pacific, en, voor wie een wandeling wil maken, bossen met redwoods op de hellingen van de Santa Lucia Mountains.
Route One voert langs de kust, via drie pleisterplaatsen die de naam dorp nauwelijks verdienen, naar San Simeon. Lucia, Pacific Valley en Gorda hebben benzine en burgers, en daar houdt het wel mee op. Tussen Pacific Valley en Gorda kom je langs een paar mooie stranden waar bij mooi weer geregeld hang gliders langs komen. Tussen Gorda en San Simeon liggen veertig kilometer met een paar kleinere state parks maar verder zonder voorzieningen.

Aan het zuideinde van de Big Sur worden de bergen minder hoog en minder steil, en geleidelijk aan krijgen golvende heuvels met grasland de overhand. Boven op een heuvel staat daar dan Hearst Castle, het bizarre _kasteel' dat de krantenmagnaat hier in de heuvels bouwde. Het gebouw is een ratjetoe van allerlei stijlen en grenst vaak aan de kitsch, maar blijft niettemin razend interessant. De historische foto's geven nog een extra dimensie aan wat resteert van deze man en zijn giga-smaak. Er is een klein museum in het Visitor center, vlak bij waar de treintjes vertrekken die je naar het huis brengen. In het museum veel over Hearst, zijn leven en de tijd waarin hij leefde. Er zijn een aantal verschillende tours te maken door het huis. Als je voor de eerste keer komt, is de Introductory Tour aan te bevelen waarin het huis en de twee grote zwembaden te zien zijn. Daarnaast zijn er tours die een specifiek onderdeel van het huis of de tuinen eruit lichten. Het is verstandig tevoren reserveringen te maken. Omdat San Simeon na Disneyland de populairste bestemming is in Californië, is het plaatsje Cambria, dat een paar kilometer verder naar het zuiden ligt, behoorlijk toeristisch geworden. Voor zo'n drukke plaats is het eigenlijk nog best aardig gebleven. En wie hier overnacht, kan mooi de route langs de kust in twee delen splitsen.

Vervolgens kom je langs Morro Bay, dit heeft als altijd herkenbaar punt, de grote monoliet die voor het stadje in de zee staat - Morro Rock. Het ding springt er zo uit dat de rots al in 1542 bij de eerste exploraties van deze kust voldoende opviel om een aantekening van te maken. Morro Bay is een vissersplaatsje met nogal wat restaurants die wat weten te maken van de vangst. Een soort lagune ligt ten zuiden van de stad, in Morro Bay State Park, waar veel vogels te zien zijn.

San Luis Obispo, ongeveer midden tussen San Francisco en Los Angeles gelegen, is oorspronkelijk helemaal rondom de missiepost opgezet. Men zegt dat Mission San Luis Obispo de Tolosa de eerste plaats was waar de missionarissen met hun rode pannendaken begonnen die nu als de mission-style zo kenmerkend zijn geworden voor de hele staat. San Luis, zoals het meestal wordt genoemd, is een levendig en plezierig stadje, goed voor een langer oponthoud. Beroemd is de Madonna Inn, een high-kitsch ingericht motel, met meer dan honderd kamers die allemaal van elkaar verschillen qua thema. San Luis kan ook bogen op 's werelds enige Bubble Gum Alley. Dat is de naam voor een voetgangersgebied in downtown, tussen Garden en Broad Streets bij Higuera Street, waar sinds de jaren vijftig de jongeren van de stad hun namen en andere informatie op de muren hebben gekalkt met kauwgum in plaats van verfbussen. Op donderdagavond sluit men Higuera Street af voor een farmers market en straatfeest met live muziek. Het spectaculairste gedeelte van Route One hebben we hier wel gehad. De weg naar het zuiden wordt breder, vooral waar hij overgaat in Route 101. De route blijft dicht bij de kustlijn maar toch zo ver weg dat je weinig water meer ziet. Het landschap blijft mooi, maar op een andere manier dan bij Big Sur. De plaatsjes langs deze route zijn aardig
of onopvallend middle of the road zoals Lompoc dat het verzorgingscentrum is voor de grote Vandenberg Air Force Base. Een kilometer of zeven van Lompoc, tussen Route 1 en US 101 ligt aan Highway 246 wel nog een missiepost, Mission La Purisima. Hier krijg je misschien van alle missieposten het beste een indruk van hoe het leven er uitzag in die eerste jaren dat de kolonisten hier woonden. De missie was behoorlijk vervallen geraakt toen hij in de jaren dertig helemaal werd gerestaureerd door de Works Projects Administration, een van Franklin Roosevelt's New Deal bureaus.

Als er hierna nog behoefte is aan een echte tourist trap dan moet men vooral stoppen in Solvang. Dit namaak Deense dorp bestaat al sinds 1911, toen een groep Deense immigranten er een coöperatieve gemeenschap opzette. Solvang is uniek omdat het een beeld geeft van waar Amerikanen die nooit in Europa geweest zijn aan denken als ze aan Europa denken. Als zodanig heeft het stadje enige sociologische waarde maar dat is dan ook alles. Men komt er ook helemaal niet als een stuk eerder, net boven Santa Maria, Route 166 hebt genomen. Deze schitterende weg voert door de Sierra Madre Mountains naar Ventura. Deze onherbergzame gebieden laten weer een heel andere kant van Californië zien - zorg er wel voor een volle tank, er zijn weinig voorzieningen langs deze weg. Als je gewoon Route 1 bent gevolgd vanuit Lompoc dan kom je op een zeker moment op US 101 richting Santa Barbara. De kustlijn hier heeft de mooiste stranden van Californië te bieden, bijvoorbeeld bij Gaviota en Refugio State Beaches. Er wordt hier ook danig gesurft. Als je volkswagenbusjes geparkeerd ziet staan, dan weet je dat het tijd is voor Surf's Up. Hoog boven Refugio State Beach, in de Santa Inez Mountains, ligt de ranch waar Ronald Reagan zich altijd van zijn meest outdoors-zijde liet zien.

In deze 4 sterren route rijd je langs de kustlijn, waar voldoende mogelijkheden zijn om even te stoppen om te picknicken aan de kust. Vergeet je picknick spullen niet!

Algemene Informatie:
De Kustroute
De kustlijn van California heeft een lengte van 1350 km en bestaat voor het overgrote deel uit ruig en rotsachtig gebied. Het zuiden van deze kustlijn is echter gezegend met mooie zandstranden. Er zijn vier belangrijke rivieren die de staat doorkruisen, te weten de Sacramento River, de San Joaquin River, de Salinas River en de Colorado River die
de grens vormt tussen de staat en Arizona. De laatste rivier geeft ook water aan grote steden zoals Los Angeles.
Er was een tijd dat Cambria, Big Sur en andere dorpen aan de kust van Central Californië totaal geïsoleerd lagen en bekend stonden om hun afzondering en rust. De tijden zijn veranderd. Niet alleen is de weg, die tot 1937 aan beide kanten doodliep, nu helemaal doorgetrokken. Nadat Big Sur in de jaren zestig door hippies en ander volk was ontdekt,
is dit een toeristenbestemming van de eerste orde geworden. DE belangrijkste reden hiervoor is het mooie en indrukwekkende landschap. Voor zover het zuid-Californië betreft, begint Route One in San Francisco. In feite begint deze kustweg op de Canadese grens en volgt hij helemaal de kust van de Stille Oceaan. Wie er de tijd voor wil nemen, kan de hele route volgen van Mexico tot Canada, en zal zich geen moment vervelen. Maar in deze route blijft het beperkt tot het gedeelte ten zuiden van San Francisco, en dan begin je eigenlijk ook pas bij Monterey, zo'n tweehonderd kilometer verder naar het zuiden. Hoewel het stuk tussen San Francisco en Santa Cruz op sommige stukken heel mooi is en met zijn eindeloze duinen weer een heel andere kant van de staat toont, wordt Route
One pas echt spectaculair vanaf Monterey. Als Pacific Highway in de buurt van Santa Monica in de greep komt van metropool Los Angeles, verliest hij veel van zijn aantrekkingskracht. Bixby Creek Bridge, een kilometer of twintig ten zuiden van Carmel, wordt wel beschouwd als het begin van de Central Coast.